Dorp in de branding

VI

De wereld zingt, het leven zingt. Voor wie kunnen horen, zingen de sferen. Betrekkelijk weinig hebben dat vermogen om te horen. Jan Bauer was een van hen. Want het zwijgen van God, de stomme wereld, was altijd om hem heen - maar er was meer. In enkele ogenblikken van inzicht, inzicht dat geluk was, moest hij het erkennen. En dan wist hij, dat dat andere, dat meerdere, er altijd was geweest, ondanks duisternis en tegenslag, ondanks haat en wantrouwen. Begrijpen kon hij het niet. Onrecht heerste. God en de mensen lieten het toe. Hij zag het en hij kon het niet verdragen. En toch dit wonderlijke, deze gegrepenheid door een gevoel, dat boven recht en onrecht, boven het drijven der mensen uitging. Deze onbekommerdheid, die in de wereld stond, die door de wereld heenging, in het besef, dat zij er buiten kon staan, ja, dat zij er buiten stond.

Het jaar ging weer open. Een Stormoordse lente. Men zag er niet veel van de natuurverschijnselen. In de wildernis der duinen bloeide en tierde het. Maar wie lette daarop, behalve een. enkele stroper of zwervende kwajongen? De Stormoorders hadden andere dingen te behartigen. De vernieuwingen in het dorp, het stralende hotel. De nieuwe zaak van Bauer, die zich echter niet aan het oog vertoonde, aangezien zij achter de oude schuil-

^ging

Voorjaarsstemming, ondanks de weinig lyrische gesteldheid der dorpelingen. Stormoord begon zijn nieuwe leven. Er kwam werk, bedrijvigheid. Men merkte er voorlopig niet veel van. Maar de harten klopten luider. Bauer, de ongeneeslijke gelover in het leven, kwam het zo voor. Gisteren getroffen door slagen, die hij niet te boven dacht te komen, stond hij vandaag in het licht van een nieuwe wereld. De mensen deugden niet. Zijn vader had het al geweten. Maar dat ze niet deugden, was geen reden om hen te verstoten. Wat God met hen voorhad, wist hij niet. Hij wist alleen, dat hij hen niet in de steek kon laten, al zouden ze hem duizendmaal overrompelen met hun laaghartigheid.

103