Het feest van Hercules

voorste rij, het gezicht naar de spreker opgeheven, en maakte een schatting van het bedrag dat vanavond aan consumpties zou worden besteed. Dit belette hem niet de woorden saamhorigheid, kunstzin en nog een aantal andere op te vangen, die Hoven ten gehore bracht in de met een redelijke akoestiek begiftigde zaal. Henk Swart was om zo te zeggen Baalmans tegenvoeter, want hij zat op de laatste rij. De enige die dit achterland met hem deelde was een knappe jonge vrouw, een brunette met een bontjasje aan. Hun eerste ontmoeting had in de gang plaats gevonden, waar hij juist zijn sigaret uittrapte toen zij, bevreesd te laat te zijn, kwam binnenstuiven. Op zijn vraag of ze er geen bezwaar tegen had dat hij naast haar ging zitten, had zij beleefd geantwoord dat hij daartoe de vrijheid bezat.

Hoven sprak lang. Hij was ambtenaar, niet op een hoge sport, maar toch hoog genoeg om hem een ontwikkeling toe te schrijven die zijn langdurig spreken rechtvaardigde. De voorzitter, die Hercules’ geschiedenis in den brede behandelde, was inmiddels tot de toebereidselen voor deze avond gevorderd. Baalman was met zijn berekeningen ook aardig opgeschoten. De geschatte opbrengst van deze avond had hij al lang achter de rug. De getallen van het winterseizoen als totaliteit dartelden door zijn hoofd en aan de horizon van zijn bewustzijn doemde de zomer op, toen Hoven het trapje van het toneel naar de zaal afdaalde en zich bij de prominenten op de eerste rij voegde.

Hoe aangenaam Henk Swart de nabijheid van zijn onbekende gezellin ook was, hij ervoer voor de zoveelste maal dat zelfs een aangename situatie haar schaduwzijden heeft. Een bescheiden afstand zou hem de kans hebben gegeven haar op zijn gemak te observeren. Nu moest hij zich met tersluikse blikken vergenoegen en een compensatie trachten te vinden voor wat zijn ogen hem niet konden onthullen. In de eerste plaats door zijn reukzin, die hem deed kennismaken met een zacht parfum, een dunne wolk van

8