Het feest van Hercules

weken de kant van La Lorraine uit geweest; ik kon de gedachte niet verdragen dat ik weer met die dode luiken geconfronteerd zou worden. Dat ik ze toch terugzag lag niet aan mij, maar aan een meisje. Niet een van die jonge schepsels die gevoelens van verliefdheid bij mij gaande maakten, maar een vrouw die acht of tien jaar ouder was dan ik, een kindermeisje van badgasten in onze straat.

Ik was haar al vaak tegengekomen met de drie kleuters die ze onder haar hoede had. Ze was tamelijk gevuld en er lag altijd een glimlach op haar gezicht. Ik had niet de indruk dat die glimlach voor mij of voor iemand in het bijzonder bestemd was, het moest een trek zijn waarmee ze geboren was of die ze zich had aangewend. In het begin had ik uit beleefdheid teruggeglimlacht, later niet meer. Zodra ze voorbij was, dacht ik niet meer aan haar.

Op een avond, de eerste avond van mijn vakantie, ging ik een ommetje maken. Ze verliet haar huis op het ogenblik dat ik het passeerde. Zonder aarzelen trad ze op me toe en vroeg: 'Loop je een eindje mee?’ Haar glimlach was nu duidelijk voor mij bedoeld en dit woog op tegen het feit dat de toon waarop ze mij uitnodigde, meer bevelend dan verzoekend was, van een vrouw die resoluut ergens op af gaat, een vrouw bovendien die een gevoel van zelfbewustzijn ontleent aan de omstandigheid dat zij te maken heeft met iemand die veel jonger is dan zij. Dit zijn natuurlijk overwegingen achteraf. Op dat ogenblik kreeg ik er niet de kans toe. De vrouw liep met mij mee, of ik liep met haar mee. In ieder geval liepen we naast elkaar, ik rook haar parfum en luisterde naar haar opmerkingen: over het mooie weer, over het gezellige dorp, over de leuke mensen hier - louter waarderende woorden. Ze zouden mij zeker geïrriteerd hebben als haar stem mij niet zo prettig in de oren had geklonken. Het was een stem die iets strelends had - wat mij in verwarring bracht - maar niets onderdanigs - wat mijn verwarring nog groter maakte. Terwijl ik mij ervan bewust bleef dat ik niets

85