Het feest van Hercules

Het was een zo ontmoedigende ervaring dat ik niet rechtstreeks naar de bewoonde wereld kon terugkeren. Ik moest de ervaring verwerken en ging via het achterterrein de duinen in. De gedachte dat het huis geen huis meer was wekte een huivering bij mij op. Het was of ik in een gapende leegte keek. Maar misschien huiverde ik ook doordat er een einde ging komen aan het mooie weer. De lucht was nog blauw, maar de wind kwam nu uit de zuidwesthoek en de wolken zouden niet lang uitblijven. Hier en daar zag ik in het zand nog vliegjes, niet veel meer. De insekten hadden waarschijnlijk eerder dan de mensen gevoeld dat het met de warmte haast gedaan was. Voor zover ze niet gestorven waren, hadden ze zich teruggetrokken. Alleen de zwakste exemplaren waren daar niet toe in staat en spartelden nog wat, tot ze stierven.

Toen ik eindelijk omkeerde en de weg naar huis insloeg, verdween mijn macabere stemming. De wind droeg weer de vertrouwde zeegeur aan en ik moest er tegenin. Het was goed de oude lucht weer te ruiken, het hinderde niet dat straks het gieren en stuiven weer begon. De prachtige februaritijd had de mensen immers al te lang geduurd. Ze moesten zich weer kunnen verzetten. Ik zou weer elke morgen wakker worden in een nieuw geboren wereld. En inmiddels bleef het huis La Lorraine staan waar het altijd gestaan had.

2

Er gingen maanden voorbij zonder dat er iets veranderde. De jaargetijden weken niet meer van hun vaste patroon af, een vastheid die grilligheid niet uitsloot, ja, daardoor juist in hoofdzaak werd gekenmerkt. We hadden het altijd geweten, we zouden er nooit aan wennen: het Nederlandse klimaat bood verrassingen en doorgaans geen plezierige. Kwam er al eens een plezierige uitschieter voor,

82