Het feest van Hercules

bevond zich de knop, rond, massief en zo hevig aangevreten door het weer dat de hoedanigheid en de oorspronkelijke kleur van het metaal niet te herkennen waren. In het bovenste paneel van de deur was een matglazen raampje met dikke tralies ervoor. In de rechter deurpost ontdekte ik het knopje van een elektrische bel. Overal kleefden en trilden draden van spinnewebben en andere in de loop der jaren ontstane aangroeisels. Ik bracht mijn gezicht dicht bij het hout en snoof, maar er was niets te ruiken, zeker niet de lucht van de mensen die hier toch eenmaal in en uit moesten zijn gegaan. Op zeker ogenblik keerde ik me met een ruk om, aangezien ik iemand meende te horen. Het kon een ordebewaarder zijn of een toevallige voorbijganger. Zowel in het ene als in het andere geval zou ik een gek figuur hebben geslagen. Maar er was geen mens te zien. De wereld, met haar onwerkelijk, tot geen seizoen behorend licht, was verlaten.

Het werd tijd dat ik verder ging. Voetje voor voetje liep ik om de muren heen, tot mijn knieën in de wildernis. Alleen op de terrassen, waarvan er niet minder dan drie waren, kon ik mij ruimer bewegen. Maar overal was uit de kieren tussen de tegels onkruid opgeschoten en de tegels zelf waren bruin, oneffen en glibberig. Ik bekeek zorgvuldig de muren en de luiken. Misschien was er ergens een teken te vinden, desnoods maar een kras die met een bedoeling was aangebracht. Ik ontdekte niets. Het raadsel van La Lorraire was niet dichter bij zijn opheldering gekomen. Integendeel, nu ik met mijn vingers hier en daar langs het huis streek, werd het ondoordringbaarder dan ooit, een ongenaakbare grootheid die weliswaar op aarde stond, maar er niets mee te maken had. Het was eenmaal een huis voor mensen geweest, dat kon niet anders, maar nu was het dat niet meer. Het had te lang in volslagen afzondering gelegen, het was zo iets geworden als een meteoorsteen die neervalt, niemand weet waar vandaan, die in het landschap wordt opgenomen en daar toch een vreemd element blijft.

81