Het feest van Hercules

staande huizen in het dorp, maar geen zo terzijde van de wereld als dit. Deze afgelegenheid had echter niets lugubers. Daarvoor was het huis te solide, met zijn op de bovenverdieping aan drie zijden vooruitspringende hoekige bakstenen balkons die iets van bastions hadden, en zijn muurtjes, ook van baksteen, aan beide kanten van de voordeur. Het moesten sterke, weerbare mensen zijn die dit huis op deze plek hadden neergezet.

Achter het huis stonden een paar bijgebouwen van verschillende grootte, ook met toegedekte ramen. En overal in het rond groeiden helm, duindoorns en duinrozen; een woekering die in de wind kon golven als een zee en in het licht verblindende glanzen vertonen. Nee, dit alles was niet angstaanjagend, maar op een wonderlijke wijze nieuw, ondanks de verveloosheid van het houtwerk en de grijswitte kleur van de luiken, die oorspronkelijk waarschijnlijk bruin waren geweest.

Toch was mijn belangstelling voor het huis niet gaande gemaakt door de bouwstijl, noch door de ligging, maar alleen door de naam La Lorraine. Er waren in het dorp veel huizen met een Franse naam, en ik zóu niet kunnen zeggen waarom juist deze mij zo bekoorde. Ik kon hem goed uitspreken, lang vóór ik de betekenis ervan kende. Natuurlijk had ik daar gemakkelijk achter kunnen komen, maar ik maakte mij wijs dat het een geheim woord was. Dit gaf mij de gelegenheid er van alles achter te zoeken: een godin, een oude, lang vergeten naam voor de zee, een bloem, een dier. Totdat ik in een woordenlijst van een schoolboekje de vertaling zag: Lotharingen. Het was geen schokkende onthulling; ze emotioneerde mij niet in het minst.

Lotharingen - dat betekende het dus, en ik was er blij mee, omdat ik na veel fantaseren in het wilde weg nu een vast punt had. Dat vaste punt was een hele landstreek en nog wel een waarvan de naam ons op school was verklaard. Het was immers sinds eeuwen een omstreden gebied, een twistappel, zoals ons geschiedenisboek zei.

71