Het feest van Hercules

naar het gieren en ritselen; geluiden die meer dan wat ook pasten bij mijn voorstelling van een wedergeboren of liever van een voortdurend geboren wordende wereld.

Het uiteinde van onze straat liep dood in de duinen. Ook links en rechts ervan was niets dan duingrond, wild begroeid, met hier en daar blinkende kale plekken, en in een wazige verte vervagende bulten. Op die duingrond stonden alleen het huis La Lorraine en het Badhotel. La Lorraine lag aan de landzijde, een minuut of drie lopen voorbij het kruispunt. Het Badhotel lag aan de zeezijde, vlak bij het punt waar de straat in de duinen uitliep. Dit hotel was het enige in het dorp dat door zijn grootte en zijn ligging meer was dan een pension met een te weidse vlag. Het was een enorm gebouw waarvan de lange rijen vensters alle met witte binnenjaloezieën waren afgedekt, het hele jaar door. Want dit enige hotel dat die naam verdiende was sinds jaar en dag, zover mijn herinnering reikte, buiten bedrijf. In de eerste jaren van de eeuw was het daar neergezet als een vooruitgeschoven post die op den duur wel door de dorpsbebouwing zou worden ingehaald. Maar het dorp was er niet naar toe gegroeid en het publiek dat het hotel eenmaal moest hebben bezocht, was naar andere oorden, aardse of buitenaardse, vertrokken. Zo lag daar nu die kolos als een dinosaurus in het kustlandschap, te ver weg, te huiveringwekkend dan dat ik er het middelpunt van het proces der wedergeboorte in kon zien.

La Lorraine daarentegen, ofschoon evenzeer onbewoond, was niet alleen geografisch, maar ook menselijk dichterbij. De vele jaloezieën van het Badhotel deden mij denken aan een sterfhuis waarin nooit meer leven zou heersen. De luiken die de ramen van La Lorraine bedekten, konden ieder ogenblik worden weggenomen. Dat dit nog nooit gebeurd was, tastte mijn vertrouwen niet aan. Het was geen gigant, zoals dat verre hotel, maar een huis, een huis voor mensen, zij het bijzondere mensen. Gewone stervelingen zouden immers hier niet gebouwd hebben. Er waren meer alleen

70