Het feest van Hercules

verschijnsel waarvoor geen woorden, geen namen bestonden. Het was daar, om het zo eens te zeggen, de meest uithoekige van alle uithoeken. En toch lag La Lorraine officieel aan dezelfde straat waaraan wij woonden. Maar officieel had hier heel weinig te betekenen. Alles wat op ambtelijke bemoei- en regelzucht leek vervluchtigde in de verlatenheid van het noordelijke uiteinde van onze straat. Dat uiteinde begon voor mij nadat ik ongeveer een kilometer, gerekend vanaf onze voordeur, had gelopen. Daar splitsten verschillende zijstraten zich naar het westen en het oosten af, terwijl de hoofdstraat nog een kilometer doorliep naar het noorden.

Het oostwaarts, dus naar de landzijde, lopende straatje had de halvemaanvorm die men dikwijls in Engelse steden aantreft. De huizen waren er oud en voor het grootste deel alleen ’s zomers bewoond. Er was een arcade aan gebouwd, niet veel breder dan een meter; ongetwijfeld, gelijk zoveel architectonische uitzonderlijkheden in het dorp, bedoeld om een exotische sfeer op te roepen. De indruk was echter altijd een van menselijk onvermogen, maar welke mens zou in staat zijn geweest deze omgeving zijn wil op te leggen? Naar de zeekant strekte zich een straat zonder bebouwing uit, met aan weerszijden een afrastering van prikkeldraad of wat daarvan over was. Alleen op de hoek die deze zijstraat met de onze vormde stond een huis, een hotel met de trotse naam De Oceaan. Het was, zoals de meeste hotels in het dorp, in werkelijkheid een zomerpen-sion waar van half september tot begin mei geen leven te bespeuren was. Het had een diepe portiek waarin ik bij hevige wind of regen soms schuilde vóór ik de stap naar het uiteinde waagde. Een goede schuilplaats was het overigens niet, want meestal veroorzaakte de wind op deze hoek een kolkende luchtstroming die golven zand de portiek binnenjoeg, waar ze zich ophoopten in lagen die langzamerhand aangroeiden tot heuvels met een gepolijste buitenkant. Toch kon het een meeslepend avontuur zijn daar te staan, zoveel mogelijk buiten het bereik van het jagende zand, en te luisteren

69