Het feest van Hercules

had echter de overhand.

Het was geen zuiver humanitaire opwelling waaraan Henk gehoor gaf toen hij zich met het geval ging bezighouden. Hij moest die zijuitgang wel passeren en kon voor het tierende kluwen niet onopgemerkt blijven. Bovendien kreeg hij een prachtkans om zijn gedeukte gevoel van eigenwaarde wat op te lappen door als deus ex machina te fungeren. Reeds terwijl hij moedig toegreep en de woelende bende tot haar elementen herleidde, reeds terwijl het gesteun, gejammer en gevloek nog tegen hem aansloeg, besefte hij hoezeer hij als goddelijk instrument te kort schoot, zag hij een chaos veranderen in een chaos van verschillende gedaante en werd hij bijna gevloerd door de gedachte dat heel de beroering der wereld niets was dan een eeuwige pas op de plaats. Hoeveel leden van het door Henk behandelde viertal het met deze filosofie eens konden zijn, is niet zeker, maar het staat vast dat de filosoof hen zeer nadrukkelijk verplaatste.

De eerste die zich op eigen kracht nog verder verplaatste, was Thea Hoven. Haar gestalte was klein, maar haar lust er vandoor te gaan groot, te meer daar ze in al het gewoel haar tas had weten vast te houden. Dit in tegenstelling tot Pop, wier eigendommen met voeten getreden werden en die opnieuw wezenloos tegen de muur bleef hangen. Nog opmerkelijker was de houding van Baalman. Eerst scheen hij zich op Henk te willen werpen; toen dook hij langs hem heen de nacht in en rende voor de wind uit. Het knechtje wilde hem achterna gaan, maar Henk greep hem bij zijn kladden. 'Laat die vent lopen!’ zei hij. 'Die vindt alleen wel zijn weg!’ Hij nam de in haar vroegere houding teruggevallen vrouw onder een oksel en vroeg het knechtje haar onder de andere oksel te steunen. Samen sleepten ze haar het feestgebouw in en legden haar in een fauteuil in het restaurant met zijn weelderige bloemstukken.

'Er is schade ontstaan’ zei het knechtje. Hij zei het vooral om iets te zeggen. Zwaar voelde hij zijn verantwoordelijkheid als enig over

65