Het feest van Hercules

orde die niets en niemand buitensloot, ook niet de opstandige twijfelaar, de dwarskijker van het soort Henk Swart. In dat beeld van onwankelbaarheid nam dat huis aan de zeekant nu een zeer duidelijke plaats in: vesting zonder verdedigers, rustig indien niet te midden, dan toch aan de rand der woedende baren. Een indrukwekkend beeld dat er niets bij zou winnen als hij Carla vertelde dat hij daar in dat huis als sollicitant was verschenen.

De tijd voor andere dingen was trouwens aangebroken - afscheid nemen, een zaak waarbij het gemoed nauw betrokken is. Zelfs de scheve stand van het bed gaf Carla aanleiding tot een lachje dat meer dan alleen maar ondeugend was: vertederd om het reeds herinnering geworden avontuur. 'Nu mijn moeder hier is, wordt het moeilijk’ zei ze, alsof er zonder moeder wel een morgen zou zijn geweest. Henk wist wel beter, zij eigenlijk ook. Hij streelde nog eens haar donzig gezicht. Hij wist dat na dit eerste overspel — als het haar eerste was — de weg voor haar openlag en dat ze die zou volgen en zich redelijk gelukkig voelen.

Tegelijk met Henk stond ook de hond op. Met de grootste moeite lukte het Henk en Carla het dier te beletten mee de kamer uit te gaan. Ze duwden tegen het machtige lichaam, waaruit een gegrom opsteeg dat Henk dreigend scheen, maar dat Carla niet imponeerde. En zo, met het duidelijke gevoel op het laatste ogenblik de mindere van deze vrouw te zijn, belandde Henk bij de buitendeur.

Na uren stond hij weer voor de agressieve ruimte. Hij had er echter nog geen blik op geslagen of het getier dat hem boven via de vloer had bereikt, sprong weer op hem toe. Het kwam nu uit de zijuitgang van de benedenverdieping, een paar meter naast de deur van het bovenhuis. Uit de verte had het een onpersoonlijke indruk gemaakt, een natuurverschijnsel dat moest uitwoeden of misschien nooit uitgewoed raakte. Hier kreeg het menselijke aspecten. Hij onderscheidde stemmen en zelfs woorden, voornamelijk scheldwoorden en dreigementen. Ongearticuleerd geschreeuw en gegil

64