Het feest van Hercules

die hij met speelse ironie verwerkte, lieten zich plotseling niet meer relativeren. En toen even plotseling weer wel, al trilde de schok na. Niet alleen de hond was binnengekomen, ook Carla. Ze had een peignoir aan over haar pyjama; haar haren vertoonden geen enkel spoor van nachtelijke woelingen; ze was een toonbeeld van rust. Op de nog geschokte Henk maakte ze althans die indruk. Nog vóór ze iets kon zeggen, zei hij: 'Die hond!’ Ze legde een vinger op haar lippen, terwijl ze met haar andere hand de hond streelde die op de vloer was gaan zitten. Toen liet ze zich naast Henk op het bed zakken en vroeg wat hém die hond kon schelen. 'Het is de hond van mijn ouders’ zei ze. Uit haar houding bleek duidelijk dat het dier niet de flauwste mefistofelische associatie bij haar opriep. Henk maakte zich niet zonder moeite vertrouwd met de gedachte dat de hond, evenals op die lang vervlogen ochtend met Ploes aangesproken, tot Carla’s familie behoorde. Een wonderlijke samenloop van omstandigheden, maar welbeschouwd liepen omstandigheden altijd wonderlijk samen, of uiteen.

Dat uiteenlopen kwam aanstonds 'aan de orde, maar eerst moest Carla hem vertellen wat haar inmiddels met een slaaptablet onder zeil gegane moeder in de nacht hier naar toe had gedreven. Hun arme, goede man en vader was door vertegenwoordigers van de openbare macht weggehaald om een hechtenisstraf uit te zitten waartoe hij subsidiair was veroordeeld indien hij de hem wegens smokkel opgelegde boete niet betaalde. Smokkel! Ofschoon Carla fluisterend sprak, hoorde Henk het schampere en meewarige in haar stem. Hij begreep haar, hij begreep iedereen, en zeker die door patrijspoorten naar het leven blikkende man die, verdwaald in een labyrint van ambtelijke voorschriften, nu in een cel tot inzicht in zijn dwalingen moest worden gebracht.

De hond, een berg van bedaardheid, was niet schrikwekkend meer, althans niet schrikwekkender dan wat zich verder op aarde vertoonde. Het paste alles in elkaar, gehoorzaam aan een onwankelbare

63