Het feest van Hercules

onwaarschijnlijk tijdstip, liep het logpotig door het desolate universum van de zaalachtige kamer en door Henks ook niet al te florisante binnenwereld. Een dier, achtergebleven uit de oertijd, een brok irrationele existentie, verdwaald in een eeuw die met vaste maatstaven en standaarden rekende. Een belichaming van wat eenmaal overheerst had en eenmaal weer overheersen zou: leven, primitief en onverzettelijk, zonder ander oriëntatiepunt dan een duister instinct. Misschien toch niet zo erg vreemd en verdwaald. Hij hoefde maar te luisteren naar de geluiden van onder de vloer en naar de wind die om het gebouw loeide, om te weten dat de scheidsmuur tussen orde en chaos uiterst dun was.

De hond kwam tot rust. Henk, achterover op het bed, hoorde het getik niet meer. Maar het bleef aanwezig, als mogelijkheid, als absurde bedreiging van even absurde zekerheden. Henk bewoog zijn benen om zich enigszins te ontspannen. Hij zat immers niet op een gewoon bed, maar op de onderste verdieping van een uit drie lagen bestaande constructie, nachtelijke opslagplaats van op strandvermaak beluste mensen. Het werd tijd dat hij uit dit dorp verdween. Daarvoor moest hij eerst dit huis uit, maar zolang hij geen teken had gekregen dat het terrein veilig was, zat hij hier vast. Misschien verdiende hij niet beter dan tussen het afval van een onbekend aantal dode badseizoenen te liggen. En gekweld te worden door de natuurlijk hersenschimmige gedachte dat dat honde-beest daar achter de deur lag. Hersenschimmig, tenzij men de zeer wel te verdedigen mening aanhing dat achter alle deuren honden lagen, of zaten, of heen en weer liepen, goedaardige of kwaadaardige, maar altijd onberekenbare beesten.

Hij was half in slaap gesukkeld en kwam met een schok weer bij. De hond! Geen hersenschim, maar twee poten op zijn borst en een zacht hijgende kop pal voor zijn gezicht. De principieel nooit van zijn stuk te brengen Henk Swart rilde. Afgronden waarlangs hij placht te drentelen alsof het slootjes waren, gruwelijke visioenen

62