Het feest van Hercules

haar lang genoeg om haar weer tot een gedecideerd handelend mens te maken. De bel! Henk had zijn kleren al bij elkaar geraapt en verdween op haar aanwijzing achter de deur van het aangrenzende kamertje. Hij voelde onder zijn voeten een paar gladde, glazige dingen, verstrooide lampekapkralen. En hij hoorde geritsel: een lap behang waar hij tegenaan stiet en die hij probeerde weg te schoppen.

Zijn situatie leek niet penibel. Het kamertje had nog een deur, waardoor hij vermoedelijk kon ontkomen zonder door iemand in de grote kamer te worden gezien. In afwachting van de komende dingen kleedde hij zich aan. Een man zonder broek is in onzekere omstandigheden weinig waard. Hij trok dit kledingstuk juist aan toen er geluiden uit de grote kamer tot hem doordrongen. Twee vrouwestemmen, de ene die van Carla, de andere moeilijk te onderscheiden, maar in ieder geval hevig bewogen, want hij hoorde gesnik. Hij had niet zelden vrouwen zien en horen snikken, meestal na de genoegens van de bijslaap tot inkeer komende of op levenslange trouw aansturende zielen. Hij wist met tranen niet goed raad. Ze waren een menselijke en vooral vrouwelijke uiting, ongetwijfeld, maar ze wekten bij hem altijd een zekere ergernis, misschien doordat ze van hulpeloosheid getuigden en hij ongecamoufleerde hulpeloosheid niet kon verdragen.

Zijn ergernis kreeg deze keer nauwelijks gelegenheid te ontwaken. Het snikken werd zachter, een geluid op de achtergrond, overstemd door een merkwaardig getik. Terwijl Henk, geheel gekleed, op een van de bedden zat, in afwachting van het ogenblik waarop hij bevrijd zou worden, kreeg hij langzamerhand een gevoel van beklemming. Het leek of de tijd werd teruggedraaid, of deze nacht en de avond en de dag daarvóór een achterwaartse beweging maakten en tot stilstand kwamen in dat huis aan de zeekant waar Henk door een hond van ongewone afmetingen was verwelkomd. Later, veel later, had het dier in zijn schoenen meegedanst en nu, op een

61