Het feest van Hercules

niet aan!’

Thea was snel bekomen van haar schrik bij het verschijnen van Pop. Ze geloofde niet in spoken, op dit moment althans niet. Ze moest haar tas hebben en die lag daar ergens achter de opengevlogen deur. Dank zij Han’s doortastend optreden aan het schakelbord scheen er volop licht in het stuk gang dat vóór haar lag. Wat ze te zien kreeg, kwam wel enigszins overeen met wat ze zocht. Er lag een damestas op de grond, maar het was niet de hare. De tas stond open en de inhoud - zakdoekje, kam, spiegeltje en verschillende andere da-mesartikelen - lag in het rond. Ze ontweek de voorwerpen en vervolgde haar speurtocht, terwijl achter haar een hevig getier losbrak. Nu, zo dicht bij het doel, wenste Thea zich niet meer te laten afleiden. Want dat ze dicht bij het doel was, stond voor haar vast. Hier ergens had ze, om haar vader een extra steuntje te geven, haar beide handen vrijgemaakt en haar tas neergelegd. Natuurlijk, daar was hij, op een plank. Haar blijdschap was zo groot dat ze er volkomen in opging. Men kan om alles in de wolken raken, ook om een teruggevonden tas. En wie in de wolken is, wil zich niet door aardse zwarigheden omlaag laten drukken. Thea hoorde het geschreeuw achter zich wel en ze had er zelfs een vermoeden van dat er een handgemeen plaats vond, maar ze wou en zou naar huis. De buitendeur bood echter weerstand. Ze hoefde weliswaar niet, zoals Pop vóór haar, in volslagen duisternis ermee te worstelen, maar toch duurde het een paar minuten eer ze de weerbarstige sluiting had opengetrokken. Ze had de deur zelf nog maar half geopend toen de aardse zwarigheden haar achterhaalden.

De gevallen vrouw had haar stem teruggevonden, daarbij geholpen door Baalman die haar aan haar haren voortsleepte, waarop ze met gillen en spartelen reageerde. Han diende zijn baas in het wilde weg stompen toe, een behandeling die geen enkel merkbaar resultaat opleverde. Zo sleepte en schreeuwde het drietal zich door de gang voort. Thea Hoven had al één been in het deurgat gezet toen de

59