Het feest van Hercules

Han glimlachte, maar niet zonder bezorgdheid, want hij vreesde dat het verloren voorwerp verloren zou blijven. Thea’s gezicht daarentegen was strak, behalve een nadenkende rimpel in haar voorhoofd. Waren ze door deze deur gegaan of door die aan de overkant van de gang? Ze besloot juist dat het deze geweest moest zijn en wilde het handvat omlaagdrukken, toen er van achter de deur een geluid kwam dat veel op het kreunen van een gewonde leek. Han’s glimlach bevroor. De kleine Thea verloor haar parmantige houding. Haar ogen werden groot, van schrik, van angst. Ze deed een stap naar voren, recht in de bijtijds uitgestoken armen van haar partner op de speurtocht. Het was de eerste keer dat hij, met zijn schuchtere inborst en nog haar richtingzoekende seksualiteit, een vrouw omarmde. Hij voelde haar beven, hij hoorde haar hijgen, en hij had haar graag willen kussen, als hij maar niet zelf zo had gebeefd, ten prooi aan dezelfde angst als zij. Een angst die nog toenam doordat het geluid achter de deur zich herhaalde, op een andere toonhoogte, een kreet van pijn, woede, ontsteltenis.

Het paar deinsde achteruit, weg van de griezelige deur. Ze waren zo innig in hun lijden verenigd dat ze niet merkten hoe in de verte iemand naderde: Baalman die de uitgang van zijn duistere, verwoeste feestzaal had gevonden en zich nu naar het licht bewoog. Wat dit, overigens povere, licht hem onthulde, bezorgde hem een nieuwe aanval van razernij. Daar moest hij, door zijn vrouw verlaten man, aanzien hoe hier in het holst van de nacht ergens in dit vervloekte gebouw zijn knechtje stond te vrijen met dat ondermaatse dochtertje van die mooie meneer Hoven.

'Willen jullie wel eens. ..’ schreeuwde hij. Maar wat ze moesten willen, werd niet duidelijk, want hij had nog niet uitgesproken of er werd van de andere zijde hevig op de deur gebonkt, een waar roffelconcert. De jonge mensen lieten elkaar los en stoven weg. Beiden kwamen in botsing met de vertoornde Baalman. Hij viel, ze rolden over hem heen. Er ontstond -een schreeuwend, jammerend

57