Het feest van Hercules

meegetrokken, achter die rug aan, die kracht, woedende kracht, uitdrukte. Baalman had de mannen bij het buffet nog maar amper in het oog gekregen of hij schreeuwde: 'Zeg eens even, hebben jullie niks gehoord?’ Toen pas zag hij dat het drietal in een dommelige rust was verzonken; hij zag de glazen, de lege flessen, heel het vredige tafereel. De tegenstelling met zijn eigen geladenheid was te groot, er moest een explosie volgen.

'Luiwammesen! Dieven!’ barstte hij los. 'Wie heeft jullie het recht gegeven hier te gaan zuipen? Ik werk me kapot en jullie hangen hier als dronken zwijnen rond!’

De kelners, met hun rug tegen het buffet geleund, keken hem met versufte ogen aan. Kuipers, de chef, was viever. Hij werd onder de regen van verwijten en scheldwoorden zelfs klaar wakker. Hij richtte zich op en haalde diep adem, zodat zijn borst breder werd. Zijn ogen begonnen te tintelen, hij voelde zijn armspieren hard worden. Nou moet-ie ophouden, dacht Kuipers, anders gaat er wat gebeuren! Hij greep een bierflesje en sloot zijn hand als een schroefsleutel om de hals. Han, de bediende, stiet een gil uit, een zo doordringend geluid dat Baalman, die ook een fles wilde grijpen, ineenkromp alsof hij gewond was. Het volgende ogenblik keerde hij zich om en beet zijn ontstelde volgeling toe: 'Bemoei jij je er niet mee, kleine flikker!’

Deze uitval scheen de hele troep te elektriseren. Ook de kelners schrokken uit hun dommel en zetten grote ogen op. De jongeling zelf was bleek geworden. Hij perste zijn lippen op elkaar en wendde zijn hoofd af om zijn tranen te verbergen. De anderen zagen ze toch. Kuipers, die voor zijn jonge helper een sympathie voelde welke veel weg had van die van een brave vader voor een stumperig kind, zette het bierflesje dat hij omklemd had, zo hard neer dat het leek of er een schot werd gelost. De kelners sprongen op en wilden weglopen, wat hun door de razende Baalman belet werd. Hij posteerde zich met gespreide armen vóór hen en riep: 'Er wordt hier

52