Het feest van Hercules

zijn mond. Hij had het gevoel dat de drank zijn kwaadheid wegspoelde. Verkwikt veegde hij zijn mond af, bukte zich naar de ijskast en pakte nog een flesje, in de mening dat een tweede dronk de laatste vonk gramschap zou blussen.

Heemstra en zijn collega Bos, die met stoelen sjouwden, bemerkten de gastvrijheid die Kuipers zichzelf bewees en vonden dit een aantrekkelijk voorbeeld. Zij wilden ook wel hun mond afvegen in plaats van, zoals nu, hun bezwete voorhoofd. Ze lieten de boel de boel, leunden op het buffet en zeiden dat ze best een hartversterking konden gebruiken. 'Natuurlijk, jongens’ zei Kuipers. 'Ook een biertje?’ Het werd een biertje, niet uit de fles, maar uit een glas, heel netjes, al waren de witte jasjes van de kelners op dit gevorderde uur tot smoezelige vodden gedegenereerd en vertoonden hun haren geen spoor van professionele zorg meer. Een groepje van de zwarigheden des levens bijkomende mannen, gemoedelijke drinkers, zo stonden ze daar bijeen. Een vredig tafereel, dat een ongerijmd feestelijke tint kreeg door de nog steeds niet verwijderde bloemstukken. De mannen gingen zo volkomen in hun rust op, dat ze zelfs niet dachten aan de mogelijkheid dat deze verstoord zou kunnen worden. Ze luisterden naar eikaars stemmen, zonder veel meer dan de klank ervan in zich op te nemen. Het was laat, ze waren moe, bereid te gaan slapen en in afwachting van de slaap gelukkig te zijn. Nauwelijks nadat ze daar bij elkaar waren gekomen, hadden er in het gebouw een paar harde slagen geklonken, maar deze geluiden hadden de ontwikkeling van hun rusttoestand niet belemmerd, integendeel bevorderd. Het is immers goed te weten dat er dingen, vooral luide dingen, voortgaan te gebeuren, terwijl men zelf in een behaaglijke passiviteit wegzakt.

Er bestond verband tussen het feit dat Baalman niet onmiddellijk aan deze passiviteit een eind maakte en de slagen die de oren der rustbehoevenden hadden bereikt. Deze slagen waren een rechtstreeks gevolg van een wonderbaarlijk verschijnsel: een van de

49