Het feest van Hercules

bewoners. Serviesgoed, stoffering en alle verdere spullen dienden navenant te zijn, al was het maar omdat men van niemand zorgzaamheid voor andermans goed mocht verwachten.

Carla was geen zomergast, maar Baalmans meubilair bood haar alle gelegenheid zich als zodanig te beschouwen. Baalman mocht nauwelijks verantwoordelijk worden gesteld voor wat hierboven te zien was. Hij had de zaak en bloc overgenomen. De kwestie van de zomerverhuur kon nog uitstel lijden en het was zijn schuld niet dat zich bij verrassing iemand voor de winter had gemeld. Evenmin kon hij aansprakelijk worden gesteld voor de indeling van de woonruimte. De bouwer had andere bedoelingen met deze etage gehad: extra zalen voor feestelijk gezinde mensen. Het aantal daarvan was zelfs te klein gebleken voor de parterre, en zo had uit nood geboren vindingrijkheid de flats gecreëerd. Een overhaast voltrokken creatie die bovendien onder gebrek aan middelen had geleden. Een der gevolgen was dat de aan de straat gelegen zaal niet in redelijke woonvertrekken was verdeeld, maar in een ruimte die het midden hield tussen een kleine zaal en een zeer grote kamer, en voorts een onooglijk vertrek, slaapkamer, rommelkamer of grofweg bergplaats voor badgasten. Dit laatste leek, gezien het aantal stapelbedden, nog het waarschijnlijkst.

Voor de alleenwonende Carla was de kleine zaal zowel woon- als slaapgelegenheid. Ze verontschuldigde zich voor het schamele geheel. Henk vond het niet alleen schamel, maar ook luguber. Uit verschillende tijdperken stammende meubelstukken, verspreid neergezet om de kamer enigszins aangekleed te doen schijnen. In werkelijkheid was het aspect dat van een veilinglokaal waarin wat losse dingen zijn achtergebleven, een slagveld met overeind staande doden. Eromheen verhieven zich muren met een behang dat in zijn jeugd een egale kleur moest hebben gehad; welke was niet precies uit te maken. Nu strekten zich rondom het slagveld grijsbruine vlakken uit, met lichte stroken, door inwerking van de zon ver

34