Het feest van Hercules

alles met een reputatie van excentriciteit. Zijn dochter die in zijn ogen maar een dochtertje bleef, zijn hart dat, naar hij meende, geen alcohol duldde, en dan de bijna weggebleekte, maar nu plotseling weer virulent geworden herinnering aan een zenuwcrisis - of waren het er meer geweest? - die hem tot een rustkuur had gedwongen.

Henk Swart peilde de stemming en constateerde dat deze was omgeslagen. Hij nam Carla bij de arm, gebaarde dat men ruimte moest maken en wandelde met zijn vriendin de zaal uit.

'Een krankzinnige vertoning’ zei Carla. Hij bromde iets dat voor een bevestiging kon doorgaan. De wind sloeg hun in het gezicht, maar bijna op hetzelfde ogenblik zei ze: 'We zijn er.’ Ze stak een sleutel in het slot van de deur naar de bovenverdieping van het feestgebouw. Het ging alles zo vlug dat de hond geen kans kreeg om door de ongure ruimte te komen aanrennen. De deur viel al dicht terwijl het beest zich nog gereedmaakte op te springen.

Pop, die ook van plan was geweest het gebouw Luxor te verlaten, was van gedachten veranderd. Ze volgde het troepje dat, onder aanvoering van Baalman de voorzitter van Hercules naar een zijvertrek overbracht. Aangezien het een volkomen spontane hulpactie gold, kon niemand zich over haar aanwezigheid verwonderen. Ze kwam echter niet verder dan de drempel van de kamer die door de hulpvaardige schare tot de rand gevuld was.

'Mensen, maak alsjeblieft ruimte.’ Het was Baalman die deze woorden sprak en door haar positie aan de periferie was Pop de eerste die de uitwerking ervan onderging. De druk was zelfs zo sterk dat ze haastig achteruit moest om niet tegen de vlakte te gaan. Tegen de gangmuur geleund, zag ze de mensen voorbijtrekken. Ook Baalman was onder hen. Hij zag haar niet; op muurbloemen pleegt men geen acht te slaan.

Ieder die niet beroepshalve in het gebouw moest zijn, verdween. Volgens de opzet had het feest langer moeten duren, maar de sfeer

32