Het feest van Hercules

met haar te gebruiken. Zijn bedrijf bood hem nog steeds een voortreffelijke toevlucht en op zeker ogenblik stond hij op met het vaste voornemen geen seconde meer aan het dronken del te verspillen. Eigenlijk had hij haar deze qualificatie graag in het gezicht willen slingeren en haar bovendien om betaling van de haar aangeboden consumpties willen vragen, maar zijn zaken eisten hem te dringend op. In zijn haast botste hij bijna tegen een paar dat naar de dansvloer liep. Dezelfde haast verhinderde hem een woord van excuus te uiten tegen deze klanten, iets waaraan ze overigens geen behoefte hadden, want ze waren juist overeengekomen dat ze de hele troep straal zouden negeren, zoals ze feitelijk van het begin af gedaan hadden.

Het bijna met de eigenaar in botsing gekomen paar bestond uit Henk en Caria, die, indien nog niet tot gelieven, dan toch tot bondgenoten waren geworden. Bondgenoten tegen een omgeving die zich op verschillende manieren aan hen trachtte op te dringen. Daar waren nog steeds de wandschilderingen, de uit een gul gemoed voortgekomen demonstraties van feestelijkheid die, nadat Henk er de aandacht op had gevestigd, ook bij Carla langzamerhand kriebelige gevoelens van afkeer veroorzaakten. Daar was ook nog steeds, en zelfs voortdurend duidelijker bespeurbaar, de Her-cules-schare, het blikken van verstandhouding uitwisselende, ongearticuleerde keelklanken en ook wel duidelijk geformuleerde opmerkingen slakende plebs, de wormstekige middenstandsmoot van de welvaartsstaat, om enkele van de meer parlementaire benamingen te citeren waarop Henk Swart zijn feestgenoten in gedachten onthaalde.

Hij overdreef. Ten eerste hield vermoedelijk geen tiende deel van de aanwezigen zich met het nieuw ontstane paar bezig. Ten tweede wekte dit paar niet louter negatieve gevoelens op, want bij sommigen was de kritiek vermengd met een zekere bewondering voor het knappe stel. Henk wenste zich van deze bewondering geen

27