Het feest van Hercules

zijn maagstreek ter ruste gegaan en scheen zich daarbij wel te bevinden, in tegenstelling tot zijn gastheer.

'Die geluiden daarstraks. Ik was zo bang’ zei Carla.

'Je kon het niet verklaren’ zei Henk.

'Nu wel. Ik moet aan een schipbreuk hebben gedacht. Noodkreten. Mensen die elkaar vermoorden om in de boten te komen. Mijn man is op zee.’

'Scheepsrampen zijn uit de tijd’ zei Henk. 'Tenzij het oorlogstijd is’. Haar hand maakte een zoekend gebaar, naar haar halskettinkje, naar haar tasje. Geen van beide scheen haar voldoende houvast te bieden. Hij kon haar dat wel geven. Bijvoorbeeld door haar visioen in verband te brengen met het zijne: de hond en het zeegebulder op de achtergrond. De wereld was vol schipbreukelingen. Het waren echter niet zozeer de zoute als wel alcoholhoudende wateren waarop Carla schipbreuk had geleden.

Ze wilde weten waarom hij niet getrouwd was.

'Ik heb geen vaste baan’ zei Henk.

'Probeer je er een te krijgen?’

'Nauwelijks’ zei hij.

Hij wilde dus niet trouwen. Ze keek hem aan, haar eigen schipbreuk blijkbaar vergeten, alleen in de zijne geïnteresseerd. Maar was er bij hem sprake van een schipbreuk? Ze vond hem sterk, hij was groot. Haar man was ook groot en sterk, maar aan de andere kant van de aarde. En ze had hem zelfs over die afstand heen onverzwakt kunnen blijven liefhebben als ze deze man niet tegen het lijf was gelopen.

'Je bent meer dan je lijkt’ zei ze.

'Iedereen is meer dan hij lijkt’ zei hij.

'Zo bedoel ik het niet. Je hoort hier niet.’

Dat verraste hem even. Alcohol kon ook helderziend maken. Goed, hij hoorde hier niet. En wat dan nog?

'Wie hoort waar?’ vroeg hij.

24