Het feest van Hercules

aanbieden, want het was duidelijk dat ze niets verdragen kon, wat Baalman, die haar een loszinnig verleden toeschreef, wel enigszins verwonderde. Haar verwonderde het dat hij niet meer wilde dansen en plotseling weer zijn zaken achterna moest lopen. Maar toen ze hem zag gaan, goedgebouwde kerel, maakte haar verwondering plaats voor onverbiddelijkheid: ze zou hem niet loslaten, al steigerde hij nog zo heftig.

Carla wierp zich in iedere dans met iets meer overgave dan in de vorige.

'Ik wil meer van je weten’ zei ze op zeker ogenblik.

'Natuurlijk’ zei Henk. 'Wanneer je maar wilt.’

'Ik wil het nu!’

Het passende antwoord scheen dat hij voorstelde weg te gaan en haar de gewenste gegevens strikt onder vier ogen te verstrekken. De ervaring, of wat het ook wezen mocht, gebood hem echter, niet de het meest voor de hand liggende conclusie te trekken. Hij had haar al het een en ander verteld, naar zijn zin meer dan genoeg, maar hij begreep dat hij iets moest bieden dat meer uit het hart kwam. Of nog eerder: dat zij bereid was zich enige hartsgeheimen te laten ontfutselen. Henk had naar analogie van het woord boetvaardigheid de term biechtvaardigheid gesmeed. Men kon deze laatste vaardigheid niet vlugger in werking laten treden dan door iets over eenzaamheid te berde te brengen. Niet bruutweg natuurlijk, maar langs sluipwegen die overigens bij alcoholgebruik gemakkelijker toegankelijk plachten te zijn.

Hij had Carla’s biechtvaardigheid niet te laag getaxeerd. Ze waren weer gaan zitten, omringd door ogen die, het gevorderde uur en de gevorderde vrolijkheid ten spijt, van onverzwakte belangstelling voor het jonge stel getuigden. Carla streek met haar hand langs haar donzen wangen en zei dat ze moe was, wat na haar hartstochtelijk gedans niet verwonderlijk klonk. Ook haar partner voelde zich moe, of misschien alleen maar loom, zwaar. De hond was ergens in

23