Het feest van Hercules

haald. Over de reikwijdte van dit kampioenschap - een land, een stad, een buurt of misschien slechts een straat - liet hij zich niet uit, want zelfs met een niet nader gequalificeerd kampioenschap stond het echtpaar hoog boven de rest van het publiek. Na hun glorietijd waren de heer en mevrouw De Haan via een aantal omwegen in de badplaats terechtgekomen, waar ze een pension exploiteerden met het wisselende succes dat de meeste plaatselijke ondernemingen beschoren was. Doorgaans was zo kort na het zomerseizoen de grilligheid der fortuin het minst duidelijk te bespeuren. Er was wat geld voor kleren en andere uiterlijke noodzakelijkheden, men had tijdens het seizoen meegegeten met de gasten, genoeg om de komende winter, met zijn al dringender manende schuldeisers, even te vergeten.

Baalman, die van de aanwezigheid van het illustere paar niet op de hoogte was geweest en die trouwens nooit van hen had gehoord, sloeg hun optreden met bijzondere aandacht gade. Zijn bedrijf was voor velerlei vertoningen vatbaar, vergane glorie kon op lokaal niveau nog zeer bruikbaar zijn en was zeker niet duur - reden te over om het langbenige stel belangstelling te betonen.

Het paar danste een tango. De roestig geworden gewrichten zochten naar hun oude gratie en vonden deze zelfs zo nu en dan. De vermoeide gezichten klaarden op naarmate de dans vorderde, alsof er zonlicht door een stoffig raam drong. De stoffigheid wordt dan een blinkend waas; verwaarlozing en verval verliezen hun triestheid en worden bijna lieflijk. Henk Swart had voor deze lieflijkheid geen oog. Het schouwspel deed hem denken aan twee hooiwagens die worstelden met een lichte graad van verlamming. De anderen keken met het enthousiasme dat bij een gezellig samenzijn past, ook Baalman die al had uitgemaakt dat het paar zijn goede tijd ruimschoots had overleefd en hem dus evenmin als zijn tafeldame tot welke verbintenis ook zou kunnen verlokken.

Terwijl het paar zijn laatste dansfiguur voltooide, sprong Hoven,

21