Het feest van Hercules

nauwelijks belangstelling. Het was geen geval, behalve voor haar vader.

Henk Swart, die men in het dorp een wanordelijke levenswandel aan wreef, was wel een geval. Men, dat wil zeggen alles in de zaal wat getrouwd was, zou wellicht de spons hebben gehaald over wat er in de loop der jaren aan zijn naam was komen te kleven, indien hij niet voor hun ogen had rondgedanst met een jonge vrouw omtrent wier identiteit men in het onzekere verkeerde, maar die een onmiskenbaar blijk van gehuwdheid en een even onmiskenbare aantrekkelijkheid aan de dag legde - materiaal te over voor gevoelens van nieuwsgierigheid, verontwaardiging en jaloezie.

Die hond, dacht Henk Swart, die hond moet ik kwijt. Het beest had slechts een goedmoedige belangstelling getoond en zou met zijn reuzenlichaam al lang in de duisternis van Henks onderbewustzijn verzonken zijn als er niet ook het gebulder van buiten was geweest, de zee, de zandstorm tegen de ramen. En dan die man met zijn onmogelijk dikke brilleglazen - patrijspoorten zoals de sollicitant ze dadelijk had gedoopt. Een driekwart blinde die boven een warwinkel van papieren zijn handen had laten fladderen en ten slotte met beschaafde en bedeesde stem had gevraagd: 'Kunt u morgen terugkomen?’

Baalman gunde zich en de dame met wie hij zojuist gedanst had, een glaasje. Zij was een niet meer — en misschien nooit — getrouwde vrouw met twee dochtertjes. De man die haar gezin completeerde, hinkte en vertoonde zich daarom niet op bals. Een deugdelijke reden om Baalman, die niet hinkte en een groot bedrijf had, met veel begrip te bejegenen. De exploitant had zonder aarzelen de diagnose 'snol’ gesteld en zich hiermee gefeliciteerd, omdat hij zich daardoor als het ware bij voorbaat van een nieuwe band had bevrijd.

'Waar zit je mee?’ vroeg Carla, die port dronk.

Het was een vraag die vele antwoorden toeliet, van de diepzinnigste

19