Het feest van Hercules

tafeltje een rij van vijftien vrouwen. Ze bleven daar stil staan, slechts een enkele gebruikte haar zakdoek, de anderen keken strak voor zich uit. De meesten van hen waren getrouwd en hadden kinderen; vier voerden gezondheidsredenen aan. De directeur keek bij iedere vrouw die voor hem verscheen, naar het papier op het tafeltje en knikte telkens bevestigend. De mededelingen van de vrouwen klopten met zijn gegevens. Boehlke kreeg het gevoel dat hij hier eigenlijk overbodig was. Alles was perfect voorbereid.

De vrijgestelden vertrokken, zonder een blik naar de achterblij-venden.

'En nu de vrijwilligsters’ zei de directeur toen de laatste van het vijftiental de deur uit was. Boehlke zag dat er zweet op Wolffs voorhoofd stond. Hij, de kapitein, was dus niet de enige man die het benauwd had.

Er meldden zich geen vrijwilligsters. Er waren alleen nog maar schreiende vrouwen, Nu moest Boehlke toch tranen aanzien, stromen zelfs. Hij beet op zijn onderlip terwijl de directeur de namen oplas van hen die, nu er geen vrijwilligsters waren, gedwongen bij de hulptroepen werden ingelijfd. Bij elke naam moest de opgeroe-pene zich present melden. Geen enkele wist het woord present verstaanbaar uit te brengen, ze kwamen niet verder dan tot een halfgesmoorde keelklank.

Boehlke herkende opeens de vrouw met de melancholieke ogen die hem in de aardewerk-afdeling te woord had gestaan. Het was hem alsof daar zijn dochter op de mesthoop werd gegooid.

'De kassier is nog op kantoor’ zei Wolff. 'Iedereen kan het salaris gaan halen dat hij nog te goed heeft. Ik hoop u allen na de oorlog in goede gezondheid terug te zien.’

Ze vertrokken, sommigen tegen elkaar geleund, anderen alleen, allen met sloffende voeten.

'Dat was het dan’ zei Wolff in de verlaten zaal tegen Boehlke.

'Ja, dat was het. Ik dank u voor uw medewerking.’

184