Het feest van Hercules

trekken van de zorglijke oudere zakenman, een mengeling van vermoeide viezigheid en energie.

'Ik ben op de hoogte’ zei hij zodra de kapitein was gaan zitten. Zijn donkere ogen namen Boehlke onderzoekend op, uit gewoonte. Vriend of vijand, dat deed er in dit geval immers niet toe.

'Dus uw sociale werkster heeft u ingelicht’ zei Boehlke.

'Ja, en ze heeft ook haar ontslag aangeboden, maar dat zal ik niet aanvaarden.’

Wolff glimlachte en greep naar een kist sigaren, maar Boehlke, niet-roker, wuifde af. Van de gang kwamen geluiden, vaag, daarna duidelijker, van voetstappen en stemmen. Na een paar minuten werd het weer stil. Inmiddels voerde de directeur het woord. De zaak lag hem tamelijk zwaar op de maag, maar toch niet al te zwaar. Hij had twee zoons aan het front, het was een tijd van offers. En al werd er van de vrouwen een zeer speciale offervaardigheid gevraagd, men moest die in het grote verband zien. Bovendien was het een feit dat er door de sluiting van de lunchroom en de achteruitgang van andere afdelingen verscheidene tientallen meisjes overbodig werden. En afgezien daarvan, hij had zowel met FE 4 als met het Arbeidsbureau gebeld en het kwam erop neer dat het hier eenvoudig dienstplicht gold. Dat had juffrouw Schmidt, de sociale werkster, maar niet willen begrijpen.

'Misschien heb ik me tegenover haar niet duidelijk genoeg uitgedrukt’ zei Boehlke, die het warm had gekregen. 'En het is toch ook, zoals u zelf zegt, iets zeer speciaals.’

'Het is de grootste zwijnerij’ had Wolff bijna uitgestoten. Maar hij drong de woorden terug, stond op en verzocht Boehlke hem te volgen.

De kantine was, bij deze gelegenheid wel zeer toepasselijk, getooid met affiches die in woord en beeld de vaderlandsliefde trachtten aan te wakkeren. Stoere mannen en vrouwen gaven gehoor aan de opwekking het zwaard, de ploeg of een ander patriottisch instru

182