Het feest van Hercules

'in deze tijd’.

Kamer 22 dus, en hij, sukkel, had niet eens de nummers op de deuren gezien. Ze waren trouwens op de bovenlijst aangebracht, een idiote regeling, misschien ingevoerd om het personeel te leren opkijken. De kamer bleek zowaar normaal toegankelijk. Een kleine vrouw van tegen de zestig deed open, een moedertje dat als een verschrikte kip opvloog toen Boehlke, tegenover haar gezeten, het eerste woord over zijn missie liet vallen.

'Mijn meisjes fronthoeren!’ stiet ze uit. Haar rond gezicht werd vuurrood, een gloeiende bol.

Boehlke zweeg, ze moest het eerst maar even verwerken.

'Hoe kunt u voor zoiets hier komen, kaptein? Is dat een idee van u zelf?’

Haar stem trilde nog, het verwerken scheen maar moeilijk te lukken.

'Niet van mij, van de politie’ antwoordde Boehlke op haar laatste vraag.

Hij had zijn pet op het schrijfbureau gelegd, streek met een hand door zijn haren en bracht dezelfde hand naar zijn binnenzak waar hij het bevelschrift van majoor Zinnemann had opgeborgen. Hij haalde het echter niet te voorschijn, de vrouw moest het niet nog meer te kwaad krijgen. Haar adem ging met stoten, en hij zag opeens dat haar gezetheid geen gevuldheid was, maar iets dat hij niet anders kon omschrijven dan als een ronde huls om een dunne inhoud. Toch zette Boehlke de aanval voort. Kennelijk had het woord politie meer indruk op haar gemaakt dan de in hem belichaamde militaire autoriteit.

'De inspecteur, ik heb zijn naam niet onthouden, ried mij, gezien de komende ontslagen, hier eens mijn voelhorens uit te steken. Ik moet erbij zeggen dat er, waar ze ook vandaan komen, morgenavond veertig vrouwen dienen klaar te staan.’

'En als ze weigeren?’ vroeg de vrouw, weer enigszins op adem.

179