Het feest van Hercules

wel boven de vijftig’ zei de inspecteur die hem te woord stond. Aangezien er in zijn opdracht geen leeftijdsgrens was vermeld, noteerde de kapitein de adressen die de politieman noemde. Hij wilde al weggaan toen de inspecteur hem terugriep. 'Daar schiet me iets te binnen’ zei hij. 'Het warenhuis Wolff sluit zijn lunchroom, misschien ook andere afdelingen.’ Boehlke liet zich de weg erheen uitduiden en vertrok.

Als plichtsgetrouw militair had hij zich innerlijk aangepast aan zijn opdracht. Tot dusver was zijn belangstelling voor het vrouwelijk geslacht uitsluitend op zijn eigen vrouw gericht geweest. Prostituées hadden hem van jongsaf weerzin ingeboezemd. Nu kon hij geen vrouw tegenkomen of hij taxeerde haar op geschiktheid voor een van de veertig te vervullen vacatures. Het materiaal was weinig aantrekkelijk: te oud, te vermoeid, te armzalig, of ook wel te rechtschapen, te zeer gepantserd in burgerlijk fatsoen. De enkelen die iets weg hadden van fladderaarsters, gaven hem een gevoel van misselijkheid. En er was er niet één die zijn vluchtig onderzoekende blik niet negeerde. Hij had het altijd geweten: Don Juaneske eigenschappen waren hem vreemd.

'Vraagt u naar de directeur’ had de politieman gezegd. 'Of anders naar de personeelschef of de sociale werkster.’

Het warenhuis was zowel vóór als achter de toonbanken slecht bezet. De klanten, vrouwen en wat oude mannen, dwaalden er rond als wintervogels, op zoek naar een brokje eten. De verkoopsters hingen met lusteloze gezichten tegen een half gevulde stelling of bewogen zich met voorzichtige pasjes, alsof ze bros ijs onder hun voeten hadden. In hele afdelingen was zelfs geen winkeljuffrouw te bespeuren, eenvoudig omdat er niets verkoopbaars meer was. Men had blijkbaar moeite gedaan om met meer of minder fraai verpakkingsmateriaal de planken enigszins presentabel te doen blijven, maar het resultaat was een zielige, doorzichtige schijnvertoning. Er hing een lucht die Boehlke moeilijk definiëren kon - van stof,

177