Het feest van Hercules

bonden, op pedagogisch gebied, in de oorlogsindustrie, als pioniersters van het superieure volk in nieuwveroverde gebieden. Kapitein Boehlke, nauwelijks hersteld van een hartaanval, was dan ook niet gelukkig toen hij van zijn chef opdracht kreeg het vereiste veertigtal binnen tweemaal vierentwintig uur te leveren. Waar hij ze vandaan moest halen werd hem niet verteld; dat was nu juist iets dat hij moest weten. Misschien zou hij het inderdaad geweten hebben als hij langer bij FE 4 werkzaam was geweest. Maar aangezien hij pas een paar dagen bij het bureau gedetacheerd was, had hij er geen flauw idee van. Majoor Zinnemann noch iemand anders maakte hem wijzer. De tijden waren te grimmig om naar een protesterende enkeling te luisteren. 'Nood maakt vindingrijk’ had Boehlke van zijn chef te horen gekregen. Daarmee was het gesprek uit. Dienst is dienst.

De stad was groot en had het ergste nog te goed. De verwoestingen waren van dien aard dat wie er rondliep, geloven kon dat er een aantal flinke branden hadden gewoed en dat er op verschillende plaatsen afbraakplannen werden uitgevoerd. Wie iets van de werkelijke situatie wilde zien, moest zijn blik verscherpen. Dan zag hij misschien bezorgde gezichten, of veel mouwen met een rouwband, of etalages die met loos materiaal een zekere weelde trachtten te suggereren. Ging men een restaurant binnen, dan kon men er zeker van zijn nors te worden bediend; wilde men zijn haar laten knippen, dan was de kans groot dat men moest aansluiten bij een rij zwijgzame mannen en lang wachten, want de meeste kappersbedienden werkten in de etappe, indien ze niet aan het front stonden of onder de aarde lagen. Geschilderd werd er niet meer, kapotte ruiten werden door hout of karton vervangen, lekkende daken bleven lekken, hier en daar begonnen zich vuilnishopen te vormen. Boehlke, vreemd in deze stad, begon met naar het hoofdbureau van politie te gaan. 'Alle hoeren hier zijn boven de veertig, misschien

176