Het feest van Hercules

Nu knikte Freddy, alsof hij hem verstaan had. Hij trok zijn arm terug en wreef zich in de handen. Mannes wilde de mus oppakken, maar plotseling werd Freddy een en al leven. Hij greep het dode diertje, schoof het onder zijn jas, keerde zich om en liep het café uit, met vrolijke belangstelling nagekeken.

Het was inmiddels gaan sneeuwen. Hij had gelijk gehad, het diertje moest beschermd worden. Er bleef maar één wijkplaats over, zijn eigen huis. Jammer dat hij niet zeker was van de wijze waarop zijn vrouw zou reageren. Om zich met die onzekerheid te verzoenen, dwaalde hij tot lang na het invallen van de duisternis door de stad, zonder zijn hand onder zijn jas vandaan te halen. Dit laatste deed hij pas toen hij voor zijn huisdeur stond en de sneeuw van zijn borst en schouders sloeg. Hij ging naar binnen, met op zijn lippen een zorgvuldig afgewogen excuus voor de overlast die de mus zijn vrouw zou bezorgen. Hij hoefde zijn tekst niet uit te spreken. Hij zag dat zijn hand leeg was. Zijn beide handen waren leeg. Er was niets te zeggen, maar glimlachen bleef mogelijk, ook nu.

174