Het feest van Hercules

Freddy verwachtte een vraag over zijn verborgen hand, hij hoopte erop, omdat hij dan gemakkelijker van wal kon steken. Maar de caféhouder vroeg niets en Freddy nam een teug uit zijn glaasje. Aangezien zijn moed nog niet was teruggekeerd, dronk hij het vervolgens snel leeg. Hij begon kramp in zijn opgehouden arm te voelen. Er moest iets gebeuren en er gebeurde inderdaad iets. Een van de andere bezoekers, bekend als Max, was naast hem komen staan en stiet onopzettelijk tegen Freddy’s omhooggehouden elleboog. Door de stoot viel het musje uit zijn hand, onder zijn jas door op de grond. Freddy zoog lucht door zijn tanden naar binnen en bukte zich, hevig geschrokken. Hij raapte het vogeltje op, voelde hoe het trilde en hield het Mannes voor.

'In de goot gevonden’ zei hij. 'Kan het bij jouw vogels blijven tot het is opgeknapt?’

Mannes’ gevuld gezicht drukte gekwetste waardigheid uit. 'Een mus!’ zei hij, twee woorden waarin een wereld van minachting lag besloten. Hij keek naar zijn eigen vogelschaar alsof hij die om vergeving vroeg voor de geuite belediging. Max, die al meer dan één glaasje op had, herhaalde grinnikend de woorden van de kastelein. Inmiddels was op Freddy’s gelaat de glimlach verschenen die hem in moeilijke situaties kenmerkte. Ondanks deze schijn van zelfbeheersing beefde zijn uitgestoken arm voortdurend heftiger. Het leek of het trillen van de mus zich in Freddy’s arm voortzette, ja of het lijden van het diertje zijn hele lichaam doortrok. Hij voelde zich slap worden, zijn arm zakte, zijn hand viel op de toonbank en liet het musje los. Het bleef roerloos liggen, een veren bolletje met een paar stijve pootjes.

'Je hebt je blij gemaakt met een dooie mus!’ zei Mannes grijnzend. Freddy begreep de woorden niet, hij hoorde ze nauwelijks. Hij voelde niet eens de troostende schouderklop waarop de aangeschoten Max hem onthaalde. Nog steeds glimlachend staarde hij naar het onbeweeglijke vogeltje. 'Hij is morsdood!’ zei de caféhouder.

173