Het feest van Hercules

geen plezierige, dan toch onvermijdelijke verschijnselen.

Freddy ging niet naar de kroegen om er te drinken. Dat wil zeggen, hij dronk er, maar daarvoor was hij niet gekomen. Hij dronk matig en ook wel eens wat minder matig, zoals dat gaat bij geregeld cafébezoek. Het ging hem echter om de mensen. Die ontbraken nooit geheel. Was er geen publiek, dan was er toch altijd de kastelein. Het hoefde niet eens tot een gesprek te komen. Alleen al het kijken naar zo’n man was boeiend. De trekken van zijn kop, de lijnen van zijn figuur, hoe hij glazen spoelde, de droogdoek hanteerde, zijn neus snoot of zo maar stilstond. Freddy Walens mocht ambteloos burger zijn, hij was tekenaar geweest en had er de blik van behouden.

Maar zo’n zwijgend samenzijn kwam zelden voor. Hij was een goede bekende, en al zou hij dat niet zijn geweest, dan was er toch de drank met zijn verbroederende, de spraakzaamheid bevorderende werking. Daarvoor vormde matigheid geen belemmering, al speet het Freddy soms dat hij zich niet zelf zijn zakgeld kon toemeten. Zijn vrouw gunde hem zoveel bewegingsvrijheid dat hij telkens aan haar bestaan herinnerd werd. Dat had zijn voordelen. Andermans gulheid kreeg daardoor meer kans zich te ontplooien, zoals Freddy herhaaldelijk tot zijn vreugde constateerde. En wanneer hij eens bij uitzondering kon tracteren, was hij de held van het ogenblik.

Ja, het vlotte best met de gesprekken. Geen gesprekken van hoog niveau, maar wel van man tot man. Mannen, vooral verbroederde mannen, begrijpen elkaar op een heel speciale manier. Het is een begrip dat misverstanden, een broederlijkheid die gemenigheden niet uitsluit. Het is een mengelmoes, zoals het hele leven, een ondoorzichtig, maar wonderlijk evenwichtig geheel. Dat evenwicht kan schijnbaar zoek raken en dan vallen er harde woorden. Maar het is inderdaad slechts schijn, want het hoort er allemaal bij, het helpt de dingen in stand te houden. Zoals gezegd, beschermde

170