Het feest van Hercules

dan cfe slordige manier die hem jaren eigen was geweest. De liefde had hem over zijn moedeloosheid heen moeten helpen en hij was die inderdaad kwijtgeraakt, maar hij geloofde niet dat de liefde dit had bewerkstelligd.

De moedeloosheid had plaats gemaakt voor rust en vervolgens de rust voor berusting. Een ietwat gecompliceerde en dus geen volmaakte berusting, want volmaaktheid is alle complicaties te boven. Freddy bleef vragen stellen, in stilte, zonder er antwoord op te geven. Het vragen kon hij zichzelf niet beletten, het antwoorden wel. Toch betrapte hij zich soms op een antwoord, maar als excuus had hij dan dat het vanzelf in hem was opgeweld. Dat vragen had min of meer de plaats van zijn werk ingenomen. Het zou natuurlijk zijn geweest als hij na die periode van moedeloosheid weer aan het werk was gegaan, maar hij kon de natuurlijkheid blijkbaar niet meer op het spoor komen. Dat zijn vrouw geld had kon hem weinig schelen, en het was zeker niet de reden van zijn leeglopen. Ze had zijn werk mooi gevonden, dus kon hij de reden ook niet in kritiek van haar kant zoeken. Het bleef een van zijn vele onbeantwoorde vragen.

Dit alles leidde ertoe dat hij in een kouwelijke houding rondliep. Hij liep inderdaad veel rond, meestal met snelle passen, alsof hij dringend ergens heen moest. Maar hij moest nergens heen, er wachtte niets of niemand op hem. Voor al zijn persoonlijke belangen was gezorgd en als zijn neus nat of zijn broek gescheurd was, kwam dit uitsluitend doordat hij geen moment op zichzelf kon passen. Het was dan ook maar goed dat hij mensen ontmoette, veel mensen. Hij trof ze aan in kleine cafés, de pleisterplaatsen op zijn tochten door de stad. Die mensen konden vriendelijk zijn of onvriendelijk, venijnig zelfs, maar veel verschil maakte dat niet, als het maar mensen waren. Wie zijn hoofd heeft leren intrekken, beschikt over een ruim incasseringsvermogen. Voor hem verliezen schrik en pijn iets van hun traditioneel karakter; het worden, zo al

169