Het feest van Hercules

geweest.

Eindelijk was dan het drama tot zijn ontknoping gevoerd, het laatste woord gesproken, de dramatiek in een verlossende geste bevrijd. De geestdrift van het publiek had paleizen kunnen doen wankelen, maar Luxor wankelde niet. Het moest op zijn minst nog dienst doen voor het slotbal, een gebeurtenis die verwijdering van een groot aantal stoelen vereiste en dus tegelijk ook van de mensen nadat dezen van hun enthousiasme waren bekomen.

In de gang, in de restauratiezaal heerste een tijd lang een gezellige chaos. Het gezelligst was het rondom Hoven die voor een aantal belangstellenden een nabetrachting gaf over het stuk, de opbouw, de intrige, de diepere problematiek. Zijn betoog was helder, zijn taalgebruik dat van een man die gewend is ambtelijke stukken op te stellen of althans na lezing door te geven. Hij streelde zijn baardje, de mensen begrepen hem.

Inmiddels was de muzikanten door Baalman de weg gewezen naar de feestzaal waar het gesjouw met stoelen en het blootleggen van de dansvloer nog gaande waren. 'Een bal van lieden met houten benen’ zei Henk Swart toen hij, rondwandelend met Carla, langs de open zaaldeuren kwam. Ze reageerde niet op zijn beeldspraak, maar bijna op hetzelfde ogenblik klonk door het houten tumult heen het geluid van muziekinstrumenten die gestemd werden, gedartel, ge-huppel, donkere afdalingen, gillende opstijgingen naar de hoogste regionen van het gehoor. Carla greep zijn hand.^rAfgrijselijk!’ zei ze. Hij had een of ander grapje klaar, maar ze zag er toch te wit voor. Een kop koffie bracht haar weer op haar verhaal.

'Wat was er eigenlijk aan de hand?’ vroeg hij.

'Ik kan het niet verklaren’ zei ze, en dat leek hem de meest aannemelijke verklaring.

Haar huid had weer kleur gekregen. Ze was van harte bereid zich op het slotfeest te vermaken.

De toneelspelers, weer met gangbaar voorkomen, kwamen uit de

16