Het feest van Hercules

hoofd trok en met een forse knoop onder de kin bevestigde. Zijn hoofd was bedekt, zijn oren, hij voelde zich helemaal ingepakt. Uit de paraplubak nam hij een stok, geen gewone wandelstok, maar een knoestig, knuppelachtig voorwerp.

Weer opende hij de keukendeur. Het rotsgebergte hing voor de maan. De uitvinder stiet zijn knuppel voor zich uit in het donker, alsof hij er een gat in wilde boren. Het donker bleef gesloten, de stok daalde naar de stenen van het tuinpad en Lunsing wierp zich in de wind. Hij had geen idee van de tijd, maar het moest na middernacht zijn, want de straatlantaarns waren uit. Wat dat betrof kon hij dus net zo goed de straat vermijden, de spoorbaan oversteken en recht op de loods afgaan. In het huis van de schoenmaker was geen leven te bespeuren, in de werkplaats evenmin. Het leven was buiten, in het gejoel, gegil en gegier dat de wind voortbracht met behulp van alles wat los en vast was.

Achter de werkplaats kon men, dank zij een kleine uitholling, gemakkelijk onder de omheining van het spooremplacement doorkruipen. Lunsing tastte met zijn stok de grond af, voelde de kuil en bukte zich. Als om hem op de verboden handeling te betrappen, kwam de maan te voorschijn, maar Lunsing was voor deze spion niet bang. Het was bovendien een vriendelijke spion, want hij onthulde een blinkend voorwerp in het zand onder het prikkeldraad. Een zakhorloge, een knol die daar lag met de wijzerplaat naar boven, alsof hij daar gedeponeerd was voor iemand die zich juist had afgevraagd hoe laat het zou zijn. Kwart over twaalf, zei de nikkelen knol. Lunsing liet hem in een van zijn jaszakken glijden en stapte over het knerpende, met sintels bezaaide spoor-terrein voort. Het horloge liep, het was bij de tijd, voldoende aanwijzingen voor het feit dat het daar nog niet lang kon hebben gelegen. Wie de eigenaar ervan kon zijn, was voor Lunsing geen vraag.

Het maanlicht bleef onbestendig. Bij vlagen viel het over de om*

162