Het feest van Hercules

zijn eigen bedrijfje verdrong. Hij hield niet van die fabriek en hij deelde deze afkeer met de vele dorpelingen die meenden dat een badplaats geen industrieplaats kon zijn. Nu hij hoorde dat er ratten tierden, nam zijn afkeer nog toe. Hij kon daar voorlopig niet behoorlijk uiting aan geven, want de schrik en de verontwaardiging bezorgden hem een van zijn niet zeldzame spraakstoornissen. Lunsing had daar geen last van. Uitvoerig schilderde hij de levens-en speciaal de paargewoonten der ratten. Hij toverde de schoenmaker het visioen voor van een buurt, ja van een dorpsgemeenschap die door de knaagdieren tot in haar diepste grondslagen werd ondermijnd.

'Daar moet jij wat aan doen’ bracht de schoenmaker eindelijk uit. 'Mijn schoenen zijn totaal op’ antwoordde de uitvinder.

Het leek een ongerijmd antwoord, maar Breukers wist beter. Hij kende de waarde van een deugdelijk paar schoenen, hij wist dat men daarzonder een half mens was en zeker niet op het bestrijden van een ramp kon uitgaan. Vandaar dat hij naar een rijtje schoenen op een muurplank wees en Lunsing nodigde een passend paar uit te zoeken. Deze koos een bruin stel, zo goed als nieuw, achtergelaten door een sedert maanden voortvluchtige zakenman. Hij schoof zijn hoed achterover, schopte zijn oude lorren uit, bukte zich en trok de bruine schoenen aan.

'Bedankt’ zei hij. 'Je hoort nog van me.’

Hij ging naar huis en even later volgde de schoenmaker zijn voorbeeld. Niet meer dan een meter of zes scheidden hem van zijn huis. Vandaag deed hij enige minuten over deze afstand, doordat hij meer stilstond dan liep. Terwijl hij stilstond, keek hij en luisterde. Aan weerszijden van het tegelpad groeide helm, taaie, slordige bundels die altijd bewogen en prevelden. Breukers, geboren en opgegroeid in de nabijheid van dit verschijnsel, lette er doorgaans niet op. Een enkele keer had hij er golven in gezien, een voortzetting in droge vorm van de zee verderop, de zee waar hij niet van

156