Het feest van Hercules

Haar gevoel van bevriezing maakte plaats voor een laaiende hoop die ze op hetzelfde ogenblik trachtte te verstikken. Het gevecht met de tegenstrijdige sensaties bracht tranen in haar ogen. Het was onmogelijk dat hij ze niet zag, maar zijn houding veranderde er niet door. Rustig ging hij verder:

'Ik wil iets aan jullie huisvesting doen. Die huizen waarin jullie kamers hebben, zijn zoals de meeste woningen hier niet veel meer dan krotten. Ik heb een heel woonhuis dat door niemand gebruikt wordt. Misschien wil je even mee gaan kijken.’

Hij liep naar de deur en zij, die langzamerhand het gevoel had dat de wereld op zijn kop stond, volgde hem. Via een achtererf gingen zij het huis met zijn wormstekige staatsie binnen. Arlette voelde zich beklemd, niet alleen door de muffe lucht die hier hing, maar ook door ontzag voor deze rijkdom, al ontging het haar niet dat deze al een tijd over zijn hoogtepunt heen was.

'We knappen de zaak hier een beetje op. Ik twijfel er niet aan dat jullie het dan naar je zin zult hebben. Door de poort kun je achterom naar binnen gaan, wat misschien wel zo plezierig is voor de mensen.’

Ze keek hem met open mond aan. Wat hij zei was eenvoudig en toch kon ze het niet begrijpen. Zij met z’n vieren hier, in het huis van de dokter? Dat was toch onmogelijk!

Hij trok haar naar zich toe en legde zijn handen op haar schouders. Ze hoopte dat hij niet merkte hoe ze begon te beven.

'Het zal de zaken vereenvoudigen’ zei hij, terwijl hij haar strak maar vriendelijk in de ogen keek.

'Ik - ik zal er met madame Lejeune over praten’ stamelde ze. 'Madame Lejeune komt er niet meer aan te pas’ zei hij. 'Jullie nemen hier je intrek en ik blijf jullie attesten geven.’

Nu begreep ze hem. Weigeren betekende dat hun attesten werden ingetrokken en dat betekende weer last met de politie, met alles wat daaraan vastzat.

150