Het feest van Hercules

de niet dikwijls dat ze alle vier samen door het dorp liepen, zeker niet op klaarlichte dag. Ze waren in het algemeen niet afkerig van belangstellende blikken, maar vonden het toch minder plezierig dat iedereen die toevallig in de buurt van het doktershuis was, hen daar kon zien binnengaan. Anderzijds waardeerden ze het dat de dokter geen beslag op hun werktijd wilde leggen. In heel hun schamele beroepsweelde verdwenen ze door de praktijkdeur in de wachtkamer die iedere dag iets intenser naar armoede en vreugdeloosheid rook, een atmosfeer overigens die te weinig verschilde van de mengeling van alcohol, tabakswalm en zweet waaraan ze dagelijks in Vergers gelagkamer blootstonden dan dat ze zich er merkbaar door gehinderd voelden.

De dokter liet hen twee voor twee in de spreekkamer komen. Terwijl de eerste achter het gordijn alweer haar toilet in orde ging brengen, strekte de volgende zich op de onderzoeksbank uit om een uitstrijkje te laten maken. Niet gewend aan respectering van hun persoon, ook niet door medici, werden ze allen getroffen door de beleefdheid van Rochet die hen met 'dames’ had begroet en iedere schijn van geringschatting vermeed. Ze waren zo vertrouwd met het meest elementaire soort seksuele relatie dat deze welwillende zakelijkheid een verademing voor hen was. Het gevoel van vernedering waarmee ze naar de controle waren gegaan, maakte bij allen, ook bij de militante Arlette, plaats voor opluchting, ja bijna dankbaarheid.

'Hij behandelt ons als mensen’ zei Monique op de terugweg.

'In ieder geval als dingen die de moeite waard zijn’ zei Arlette.

In haar eentje ging ze de volgende dag rapport halen. De huishoudster gaf haar de attesten, in een gesloten envelop. Ze waren allen gezond.

Na een paar keer waren de controlebezoeken een routine geworden, ook voor het dorp. Men prees de zorgzaamheid van de dokter; hij kreeg de naam van een man met een groot sociaal verantwoorde

148