Het feest van Hercules

het nauw.

Rochet richtte zich op in zijn stoel. 'Ga niet tegen de politie in’ zei hij waarschuwend. En onmiddellijk daarop: 'We doen het zo: jullie komen hier aanstaande donderdag om elf uur. Is alles in orde, dan krijgen jullie een bewijs. Na tien dagen komen jullie terug. Ik geef de juiste datum nog wel op. Is alles weer in orde, dan teken ik dat op dat bewijs aan. En zo telkens weer. Zolang jullie dat bewijs hebben, kan jullie niets gebeuren.’

'En als we het niet hebben?’

'Dan is het afgelopen’ zei de arts.

Hij stond op, het gesprek was ook afgelopen. Arlette kreeg het gevoel dat er inderdaad niets meer te zeggen was. Ze stond voor een muur.

Rochet reikte haar de hand. Ze voelde die hand de hare omsluiten, stevig, maar niet hard. Ze haatte hem en ze had hem willen omhelzen, en om dit laatste haatte ze zichzelf.

Hij liet haar uit. Haar hakjes tikten op de keibestrating, een zeemanshoer in een uithoek van de wereld.

Madame Lejeune was niet ingenomen met Rochets belangstelling voor de gezondheid van haar meisjes. Ze wist zelf drommels goed wat ze deed. Ze had nooit moeilijkheden met de politie gehad en als er eens moeilijkheden hadden gedreigd, waren die door haar diplomatieke optreden al gauw uit de weg geruimd. Anders was ze niet geworden die ze was: een welgestelde matrone met een gewicht dat tussen de 85 en de 90 kilo schommelde. Ze begreep echter hoe delicaat haar positie in een zo kleine plaats was. Brak er een bui los, dan werd misschien haar hele filiaal weggevaagd en daarmee was niemand gediend, ook niet het algemeen belang dat zij wel degelijk voor ogen hield.

Arlette, Monique, Jeanne en Thérèse konden zich dus gesterkt door haar zegen aan dokter Rochets controle onderwerpen. Het gebeur

147