Het feest van Hercules

was oktober en er had hier wel een kacheltje mogen branden - haar mantel met beide handen strak aangetrokken om haar borst en haalde zo nu en dan haar neusje met de licht omhooggebogen punt op. Ze wilde juist in haar spiegeltje controleren of haar gezicht de nuance van bleekheid had die in deze streek zo gewaardeerd werd, toen de deur openging en de dokter voor haar stond.

'Goeie morgen. Wilt u méégaan?’

Zij kende hem en hij kende haar. Hun beider beroepen maakte hen tot publieke figuren. Bovendien was ze eens bij hem geweest met Monique die zich hevig ongerust had gemaakt over een bultje. Hij had de ongerustheid op een heel rustige manier weggenomen. Als de politie niet in het spel was geweest, zou ze een bezoek aan deze man geen straf hebben gevonden. De straf leek mee te vallen. Niet dat ze verrukt was van wat de dokter haar vertelde, maar zijn woorden konden haar geen ogenblik doen vergeten dat hij een knappe vent was, van een type dat zelden of nooit haar gunsten kocht.

'Wij passen goed op onszelf zei ze, toen hij over een geregelde controle begon.

'Dan is er ook geen reden om er bang voor te zijn.’

'Maar ook niet om erover te juichen. Er bestaat toch geen wet die zoiets voorschrijft?’

Haar tamelijk scherpe repliek ging vergezeld van een blik die eerder smekend dan uitdagend was. Ze begreep het allemaal niet goed, maar de ervaring had haar geleerd overal onraad te vermoeden.

'We hebben met het dorp zo weinig te maken. Onze mensen komen van andere plaatsen.’

'Gezondheidszorg is geen dorpszaak. Het is mijn plicht iedere besmetting zo mogelijk te voorkomen.’

'En als we weigeren?’

Haar gezicht had niet meer de begeerde bleekheid en haar blik smeekte niet meer. Ze was rood geworden en keek als een dier in

146