Het feest van Hercules

van de voorganger nog stonden, pompeuze museumstukken waaraan de houtworm zich te goed deed. Portretten van lang gestorvenen, die niemand zich herinnerde, keken met steeds meer verblekende ogen in de dode lucht. Behalve de houtworm leefden er alleen muizen, althans zolang ze niet hadden geproefd van de door de weduwe consciëntieus neergestrooide gifkorrels. Vervolgens sliepen ze in, na een in stilte gedragen lijden dat mensen tot voorbeeld had kunnen strekken.

Rochet deed zijn buitenpraktijk voor het grootste deel te voet. Alleen als hij naar boeren in de om trek moest nam hij de scooter, een vervoermiddel dat geschikter was dan een auto om via dikwijls slijkerige weggetjes en erven de patiënten te bereiken. Met zijn valhelm en leren jekker maakte hij een sportieve indruk. Hij zou zonder moeite vrouwen ter opvrolijking van zijn vrijgezellenleven hebben kunnen vinden, maar voor zover het met waakzame oren en ogen levende dorp wist, ging hij nooit op avances in. Het volk hier moest hem te onbehouwen zijn, ofschoon hij ook voor het handjevol lieden van betere allure - rijkgeworden middenstanders en een paar bedrijfsleiders van industrieën - geen belangstelling toonde. Bezoek van buiten ontving hij nooit, tenzij een specialist die hij in consult had geroepen. Zo iemand bleef soms bij hem eten en dan ging de huishoudster wat later weg. Volgens haar rapporten praatten de heren over hun vak; ook ving ze wel een woordje over politiek op, maar dingen van persoonlijke aard had ze nooit opgevangen. De dokter ontving ook geen particuliere brieven; toen ze eens voorzichtig naar zijn achtergronden informeerde, had hij gezegd dat hij geen naaste familie bezat.

Op een ochtend, toen hij na het spreekuur zijn tas inpakte om visites te gaan maken, had ze tot haar verwondering de dokter horen neuriën. Ze herkende het wijsje niet; misschien was het een eigen bedenksel van hem. Muziek, zelfs licht geneurie, en dokter Rochet hadden haar onverenigbare zaken geschenen. Nu bleken ze

143