Het feest van Hercules

worden. De schaarse vromen moesten zich vergenoegen met een open kapelletje waar weer en wind geen kaarsvlam toelieten, hoogstens een bosje veldbloemen dat het onherkenbare, afgebrokkelde en beschimmelde heiligenbeeld een luister verleende die volkomen bij zijn naargeestigheid paste.

Aan het grote plein waar de kerk stond, stonden ook het gemeentehuis en een paar woonhuizen die zich wel door grootte, maar niet door schoonheid van de visserswoningen onderscheidden. Ze waren op een enkele uitzondering na verkaveld tot woonkazernes met hun gebruikelijke symptomen als kindergeschreeuw, etenslucht, wasgoed en op de erven gedeponeerd oud huisraad. Het netste huis, op de hoek van de straat die naar de haven liep, diende sinds generaties als onderkomen voor de dorpsdokter, tot kort geleden een bejaarde weduwnaar met huishoudster. Eerst was hij gestorven, drie dagen later zijn verzorgster.

De opvolger heette Rochet, een man van een jaar of dertig, lang en van weinig woorden. Een vissersweduwe, die s avonds naar haar eigen huis terugging, was zijn dienstbode en keukenmeid. Al het werk dat de praktijk meebracht, ook het klaarmaken van recepten, deed hij in zijn eentje. Bij goed weer waren er weinig patiënten; als de vissers niet konden uitvaren, kwamen mannen en vrouwen met hun gezwellen, maagkwalen, reuma, eczemen en wat er verder op en in hen woekerde. De nieuwe dokter maakte geen verschil tussen ernstige en goedaardige gevallen; hij zei altijd iets geruststellends dat het natuurlijke vertrouwen in zijn gaven versterkte en ging zonder zachtmoedigheid of hardhandigheid te werk, ideale verzorger van een bevolking die op aarde noch in de hemel medelijden verwachtte.

Het huis had een praktijkgedeelte met een afzonderlijke ingang. Rochet woonde daar ook; het eigenlijke woongedeelte was ongebruikt. Behalve de huishoudster, die af en toe kwam luchten en stoffen, zette niemand ooit een voet in de kamers waar de meubelen

142