Het feest van Hercules

sche formule. Wat daar voor hem wegvluchtte was alles wat hij ooit had willen weten, zich toeëigenen om staande te blijven, zichzelf te zijn. Zichzelf? Wie was Gerrit de Vries? Iets dat geboren was en zou sterven. Een boerenzoon die de mestvork weggooide om naar de sterren te reiken, sterren die omhoogschoten, omlaagscho-ten, een vuurwerk van elkaar bestrijdende, elkaar opheffende krachten. Een boeiend en verschrikkelijk spel, een spel om zichzelfs wil.

Hij voelde een druk op zijn schouder, alsof iemand daar zijn hand op legde. Even kromp hij ineen, toen keerde hij zich met een ruk om. Er was geen mens, de verlatenheid was niet doorbroken. Hij liet zijn handen zakken, hij was uitgeput, verslapt. Op wankelende benen sjokte hij terug. Waarschijnlijk ging achter hem het schouwspel voort, maar het had hem niets meer te zeggen, althans niets meer dan wat het hem duidelijk had gemaakt. Alles was in beweging, omhoog, omlaag. Alles stond stil in zijn beweging. Het ene was waar en het andere was waar. Een koorts die geen koorts was, want wie kon een andere, een normale temperatuur bepalen? Astronoom, dacht hij, terwijl hij met lome trappen terugfietste. Hij keek voor zich uit, naar de witte bouwlanden, de boerenhoeven. Het was alles van mensen en voor mensen. Straks, na in de stallucht te hebben gewerkt, zou hij zijn boeken openslaan, letters in zich opnemen, woorden. Woorden die verstaanbaar waren, tot de sterren reikten, onverstaanbaar werden.

Hij hoorde gestommel. De schuurdeur ging open, Mien kwam met een melkbus naar buiten. Ze riep hem toe: 'Zet jij hem even aan de weg, dan haal ik de andere.’ Hij dacht dat hij geen spieren meer had om hem te tillen, maar toen hij de bus eenmaal beet had, ging het wel. Het gaf hem zelfs een aangenaam gevoel de vracht te sjouwen en op zijn plaats te zetten.

140