Het feest van Hercules

van de oortjes naar de open mond in de verte. Hij had al zijn remmen nodig om niet op te springen en mee te gaan bulken. Het lied brak af, ze begonnen weer te wauwelen.

Eindelijk kwamen de kaken tot stilstand. Het doek zakte. Hij applaudisseerde om met Carla gelijke tred te houden. Hij stond op omdat ze allemaal opstonden. Het doek steeg weer. De spelers bogen, de slaande handen wisten van geen ophouden. Alleen Baalman ontsloeg zich van verdere klapplichten en snelde naar de buffetten.

De storm ging liggen. Mevrouw Hoven nam haar wollen jasje van haar schoot, de voorzitter drukte handen en kreeg een schouderklop. Ook Carla pakte haar jasje. Haar partner zette zich al in postuur om haar behulpzaam te zijn bij het aantrekken. Hij zag het heel fijne laagje dons dat als een waas op haar wangen lag.

Ze hadden gedraald. De laatste kunstminnaars schuifelden de zaal uit. Mensenlucht werd aangelengd met de frisheid die door de open deuren binnenstroomde. 'We moesten de anderen maar achternagaan ’ zei Carla.

Henk liep achter Carla door de lege zaal met de bloemrijke muren. Geesteloosheid die zich breedmaakte rondom het niet. Achter en naast de dunne wolk van jeugdigheid, een gang door, het restaurant in„ waar de kolossale bloemstukken die de heropening accentueerden, getuigenis aflegden van de bedragen die de schenkers aan de wederopbouw hadden verdiend.

Thea Hoven, overladen met complimenten, zat tussen haar ouders. Jarenlang had haar vader haar grote ogen als de voortekenen van haar komende groei beschouwd. De ogen waren groot gebleven, misschien nog groter geworden, maar hun karakter van voorteken hadden ze verloren. Twee donkere spiegels die, als hun draagster stond of liep, op een niveau verkeerden dat niet ver boven het zitdeel van een gemiddelde volwassene lag. Hoven, de vader van de Hercules-getrouwen, werd telkens aangesproken, oogstte lof, deel

13