Het feest van Hercules

zonder naar haar om te kijken de stal uit.

Een nederlaag. Ze was niet opgedonderd, ze zou straks zijn vader en moeder verslag uitbrengen. Hij liep terug. 'Je houdt je mond hierover!’ zei hij. Ze zette juist een volle emmer neer. 'Commandeer je hond en blaf zelf!’ zei ze. 'Het mankeert je hier!’ Ze tikte met een wijsvinger tegen haar voorhoofd. Dat is geen mens, dacht hij. Als dat een mens is, ben ik geen mens. Zij niet en ik niet, maar wie dan wel? Professor Gerrit de Vries, terug in huis, trok zijn bovenkleren uit en liet zich door een harde waterstraal afspoelen en afkoelen. Hij wreef zich droog tot hij gloeide. De stallucht was er weer uit en moest er uit blijven. Hij pakte een stuk brood uit de trommel en schonk zich een glas melk in. Uit de kamer van zijn ouders kwamen snurkgeluiden, een gezaag zoals geen koe ten beste gaf Het genoeglijke leven van Poots geruste landman. Terwijl hij de laatste hap brood wegslikte, ging hij naar het raam en krabde een opening in de ijsbloemen, een vegetatie vol vlammen en stekels, een onderkoelde jungle. Er was buiten niets te zien. Het gat raakte trouwens onmiddellijk weer met een laagje ijs bedekt. Gerrit knoopte zijn das om, trok zijn jas aan en schoof zijn muts over zijn oren, koude kledingstukken die hij met zijn lichaam moest verwarmen, waarna ze hem zouden verwarmen. Huiverend ging hij naar buiten, met een stotende beweging van zijn hoofd, alsof hij iets moest wegduwen. De wind was gaan liggen, de koude omsloot hem als een dichte massa. Hij keek omhoog en zag niets dan duisternis. Er moest een zware sneeuwlucht hangen. De grond knarste onder zijn voeten, hij had het gevoel dat hij er scheuren in trapte. Een astronoom die bij gebrek aan sterren figuren in de aarde liet ontstaan. Hij had zijn handschoenen nog niet aan en stak zijn vingers in zijn mond, eerst van de rechter, toen van de linkerhand. Hij maakte een paar happende gebaren met zijn kaken om na te gaan of er nog leven in was. Ze bleken van beweegbaar ijs te zijn. Een onmogelijke kop, een carnavalskop in een doodstille wereld.

137