Het feest van Hercules

marionet, beheerst door krachten waarover hij geen enkele zeggenschap had. Helemaal onplezierig was dit niet. Integendeel, wie zich zonder een gedachte aan verzet liet meevoeren door dit geweld, kreeg het gevoel dat hij er deel aan had, erdoor geladen werd met macht, zoals een vogel vorstelijk kan meezeilen op een luchtstroming.

Gerrit de Vries zeilde, niet hoog in de lucht, maar over de aarde. Een vogel die een lichtkegel voor zich uitwierp, in de duisternis een gang groef die achter hem onmiddellijk weer dichtviel. Er passeerde hem niemand, hij was het enige levende schepsel in een vlakte waaruit hier en daar een boom oprees, een grillig gevormd voorwerp dat trilde en ritselde, maar zonder ziel, als een vogelverschrikker. Waarom zou een boom niet een vogelverschrikker, een vogelverschrikker niet een boom zijn? Laag boven de horizon stond een bijzonder heldere ster, die voortdurend flikkerde. De ster gaf seinen aan iemand of iets in het heelal. Hij wist niet of de wetenschap zich al met deze sterrentaal had beziggehouden. In ieder geval was ook dit een zaak die aandacht verdiende.

Zijn neus evolueerde tot een ijskegel, zijn benen waren al lang niet meer van hout, maar van een onsplijtbaar soort steen. Het leek of hij zijn aardse voorkomen verloor, iets anders werd dan een mens. Het kon, alles kon. Ook dat hij zijn voeten niet meer van de pedalen zou kunnen nemen en, overgeleverd aan de wind, bleef voortsuizen, over alle grenzen, om ten slotte uit het zicht van de aarde te verdwijnen, een meteoriet of iets dergelijk. Zijn fantasie werkte zo hevig dat hij er niet aan dacht er zijn gebruikelijke waarschuwing tegenover te stellen. Er was iets met hem aan de hand of er was iets met de wereld aan de hand, maar dat kwam op hetzelfde neer. Hij merkte dat hij onder zijn strak aangetrokken halsdoek zweette; een klam gevoel kroop over zijn borst, zijn rug, in zijn oksels. In de verte zag hij een paar lichten. Daar lag het dorp. Hij was er bij deze snelheid geen tien minuten meer vandaan. Het

131