Het feest van Hercules

hemel. Alles geurde, net als gisteren, naar rijping, naar overvloed. Hij leefde in een onuitputtelijke wereld die maar één ding nodig had om tot volstrekte harmonie te komen: de klank die het alles verbond, het tot een eenstemmig koor maakte. Eigenlijk had hij nu zelf een lied moeten aanheffen, een van de liederen die hij voor het op te richten zangkoor had uitgezocht. Hij durfde niet, zijn vrouw sliep met open ramen, ook de buren waren binnen gehoorsafstand. Zijn zanglust werd bovendien getemperd doordat er water in zijn schoenen drong. Bij elke stap schenen ze iets op te zuigen. Zijn visioen van een onuitputtelijke, naar harmonie hakende wereld dreigde in een moeras ten onder te gaan. Om deze gewaarwording af te schudden, bleef hij staan, het hoofd opgeheven, de ogen gericht op een groep bomen aan de rand van de tuin. Waarom werd hem niet de rust gegund waarvan die sterke stammen, die zwijgende kruinen getuigden? Waarom joeg hun rust hem op, maakte de stilte der natuur hem tot een hulpeloos zoekende in de nacht? Terwijl deze vragen hem kwelden, hoorde hij iets dat een siddering door hem heen deed gaan: een ver gerucht, dat aanzwol, snel naderde, een baan van geluid dwars door de met stomheid geslagen wereld. Hij wankelde en stak zijn armen uit, maar er was niets waaraan hij zich kon vastgrijpen. Duizelend moest hij het mysterie ondergaan dat daar kwam aanrazen. Eerst was het een steeds sterker wordend ruisen en woelen, toen zag hij dat er golvende en zwiepende bewegingen door boomkruinen voeren. Zonder dat hij het wist drukte hij zijn handen tegen zijn oren, alsof hij het geweld wilde buitensluiten. Maar het liet zich niet verdringen en trok langs hem op een afstand van niet meer dan enige tientallen meters. Op dit ogenblik, toen het de kracht van een orkaan scheen te hebben, zag hij een gedaante hoog door het lover snellen - een paard met daarop een ruiter. Hij zag het, zonder het te kunnen verwerken. Het gebeurde en het gebeurde niet. Zijn ogen en oren waren er getuige van, zijn verstand wilde het ontkennen. En terwijl het

123