Het feest van Hercules

'Heeft iemand die man op zijn paard het dorp zien binnenkomen?’ vroeg de burgemeester.

Daar had de politieman niets van gehoord. Overigens was het mogelijk dat het paard met een daarvoor ingericht voertuig, aldus de politieman, naar het dorp was getransporteerd. Dwars door de woorden van wat op een proces-verbaal leek hoorde de burgemeester het gefluister van de boom voor zijn raam. Hij voelde zich hoogst onbehaaglijk, al verzekerde hij zichzelf dat daar geen enkele reden voor was. Maar in de toestand waarin hij verkeerde, kon van redelijkheid geen sprake zijn. Het was eigenlijk geen gewaarwording van slapeloosheid, maar van een droom, bijna een nachtmerrie. 'Bedankt, De Groot’ zei hij tegen de politieman.

Terwijl hij kort na twaalven naar huis liep, vroeg hij zich af of het toch niet nog mogelijk was een zangkoor op te richten. Daarmee zou niet alles, maar wel veel gewonnen zijn. De bomen zouden hem minder bezighouden, misschien zou hij weer normaal kunnen slapen. Hij dacht aan zijn vervluchtigd beschermheerschap en voelde zich een ontworteld mens. Dat gevoel duurde maar een paar tellen, het paste niet bij iemand in zijn positie. Aan de lunch was hij dan ook tamelijk opgewekt, zozeer zelfs dat hij af en toe neuriede. Zijn vrouw keek ervan op, maar zei niets. Ze bracht het in verband met zijn nachtelijk gebrabbel, het moest op hetzelfde vlak liggen. Daar was wel iets van waar, maar het neuriën betekende toch in de eerste plaats dat hem wijsjes te binnen schoten die het koor zou kunnen zingen.

Het hoorde alles bij de nachtmerrie, besefte hij, toen hij zich voor zijn middagdutje op zijn bed uitstrekte. Iedere gedachte, ieder plan was gekleurd door absurditeit. Ook het middagdutje ontkwam daar niet aan. Het was een voortzetting van een oude gewoonte uit gelukkiger dagen. Het verdiende al lang niet meer zijn naam, het had alleen nog zin als gelegenheid tot meditatie. Sliep hij eens in, dan schrok hij dadelijk weer wakker. Vandaag was er in het geheel

119