Het feest van Hercules

wachtte, was uitgebleven. De volgende dag waren de rivalen vertrokken en het kasteel lag er weer verlaten bij.

De gemeentesecretaris had een paar dingen met de burgemeester te bespreken, maar deze was inmiddels in diep nadenken verzonken en gebaarde dat hij met rust gelaten wilde worden. Wat hem bezighield, was het verband tussen die onverklaarbare windvlaag en de aanwezigheid van een bewoner op het kasteel. Dat dit verband bestond, leed voor hem geen twijfel. Hij was zo wakker als in zijn helderste nachtelijke ogenblikken. Dan had hij vaak het gevoel dat zijn zintuigen scherper waren dan normaal, van een bijna pijnlijke ontvankelijkheid. Diezelfde ontvankelijkheid ervoer hij nu in de ochtend, in zijn ambtelijke stoel gezeten. Hij keek naar de boom voor zijn open venster, een fluisterende reus in de zon. Hij was alleen met die boom die iets zei dat hij niet verstond. Zo fluisterden er nu overal bomen en hij kende hun taal niet. Pijnlijk, ja pijnlijk was het woord voor deze intense en toch ondoorgrondelijke erva-ring.

Hij drukte op een knop van de huistelefoon en liet de secretaris komen. 'Vraag een van onze politiemensen een kijkje te gaan nemen bij het kasteel. Zo onopvallend mogelijk.’ De secretaris knikte en de gewone werkzaamheden konden beginnen. Maar het vertrouwde leek vandaag niet meer dan een fa^ade waarachter een door niemand dan de burgemeester vermoede wereld lag. Van de moed en vastberadenheid waarmee hij de dag was ingegaan, bleef niet veel over. Jansen kwam hem vertellen dat hij bij enkele mensen - de groenteman die al vroeg naar de stad was gegaan, een arbeider en nog een paar nachtvogels - langs zijn neus weg had geïnformeerd of zij iets van wind hadden gemerkt. Ze wisten van niets. Een poosje later meldde zich de op verkenning uitgestuurde politieman met het verhaal dat hij iemand - hij meende dat het een van de heren Akkerman was - op het terrein van het kasteel had waargenomen, waar hij een paard aan het roskammen was.

118