Het feest van Hercules

had, godin ten dele althans, zolang zij hem niet het volle genot van haar menselijkheid had geschonken. Voor zijn huwelijksgeluk had hij, als ongetrouwde, die muurschilderingen niet nodig. En voor zover hij er iets van in zich opnam, gaven ze hem dezelfde gewaarwording als vrijwel alles in dit rotdorp: van een grenzeloze, de triomf van het stomste kleinburgerdom weerspiegelende wansmaak.

Zijn nog naamloze gezellin ademde af en toe hoorbaar sneller. Dan deed hij een poging de draad te vatten van de zulke verschijnselen uitlokkende toneelgebeurtenissen. Er moest meer aan de hand zijn dan zijn kop, vervuld van een dwarse filosofie, kon bevroeden. Hij nam echter niet meer waar dan een aantal vlijtig pratende, lopende, zittende en gesticulerende vertegenwoordigers van een diersoort waartoe hij zichzelf ook moest rekenen. Interessant, zoals alles wat deze soort deed of naliet interessant was voor wie ertoe hoorde. Het zakken van het doek na het eerste bedrijf gaf Hoven gelegenheid zich het zweet van het voorhoofd te vegen. Zo welsprekend als hij vóór de vertoning was geweest, zo zwijgzaam was hij nu. 'Goed, hè?’ zei zijn vrouw die nog maar weinig rimpels vertoonde. Hij knikte, hij was het ermee eens. Hij knikte ook naar enige omzit-tenden die hem feliciterend aankeken. Hij glimlachte zelfs en het leek hem dat hij het minder warm kreeg.

Baalman vond de wijze waarop zijn doek gezakt was zo onberispelijk, dat hij aan het spel niet meer dacht. Ook de zee van tevreden gezichten belette hem aan de kunst te denken. Toch zou hij zich er misschien over hebben uitgelaten als hij gezelschap had gehad. Maar zijn vrouw was een jaar geleden, juist toen hem dit object werd aangeboden, gedrost en aan een volgende was hij nog niet toegekomen.

Henk Swart scheen daaraan wel toe te komen, zij het dat hierbij geen sprake was van iets dat iiaar gehuwdheid zweemde. In de eerste plaats droeg zijn buurvrouw een trouwring. In de tweede

11